"De Godfather van het Utrechts cabaret"
In zijn eigen theatertje, in een werfkelder aan de Oudegracht, begon Oliemuller begin jaren zestig met optreden. Het waren de jaren van Wim Kan, Toon Hermans en Wim Sonneveld, maar in Utrecht was er nog geen sprake van serieus cabaret. Na vele omzwervingen belandde Oliemuller uiteindelijk in het Schillertheater aan de Minrebroederstraat. De 'godfather van het Utrechts cabaret', noemt Meinardi hem. Een groot publiek wist Oliemuller echter nooit te bereiken. "Hij voelde zich het meest thuis in zijn eigen, kleine theater. Daar kwam hij ook het best tot zijn recht."
Oliemuller liet vaak weten dat hij er vrede mee had om te kunnen doen wat hij het leukste vond: op het podium staan. Meinardi: "Maar ik kan me ook goed voorstellen dat hij jaloers was als er bij Tineke Schouten tweeduizend man in de zaal zaten." Het wordt de achterliggende boodschap van zijn documentaire over de Utrechtse cabaretier. "Hoe belangrijk is het om succes te hebben? We leven in een tijd dat iedereen bezig is om zichzelf zichtbaar te maken. Maar is het niet veel belangrijker dat je plezier hebt in wat je doet?"
Voor velen is Hennie Oliemuller altijd een mysterie gebleven. "Hij gaf zich publiekelijk helemaal, maar privé liet hij zich maar moeilijk kennen." De lokale pers oordeelde aanvankelijk kritisch: "Ze konden hem niet vangen. Oliemuller nam ook geen stelling: hij was niet geëngageerd. Eigenlijk was hij meer entertainer dan cabaretier." Een entertainer met een kleine leefwereld: "Als een soort Carmiggelt ging hij te werk: Hij ging op een bankje zitten en luisterde naar wat de mensen te vertellen hadden. Dat inspireerde hem tot grappen."
Zijn conferences, veelal in plat Utrechts, trokken de laatste jaren van zijn carrière steeds minder publiek. Tot eind jaren zeventig liet hij zich muzikaal nog bijstaan op het podium, de jaren erna begeleidde hij zichzelf op piano, keyboard en klarinet. Hij kon de muzikanten niet meer betalen. Tot enkele maanden voor zijn dood (in 2000) bleef Oliemuller optreden, al ging dat vanwege zijn ziekte en stemproblemen steeds moeilijker. "Cabaret beheerste zijn leven. Vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week was hij ermee bezig."
In mei wil Floris Meinardi starten met de opnames. Iets meer dan de helft van het streefbedrag van 5000 euro heeft hij inmiddels binnen via crowdfunding. Rond oktober gaat de film bij RTV Utrecht in première. Mensen die Hennie Oliemuller goed gekend hebben komen aan het woord en er wordt archiefmateriaal vertoond, met foto’s , radio- en televisie-interviews en optredens .
Eerdere publicatie in het Stadsblad.
Voor velen is Hennie Oliemuller altijd een mysterie gebleven. "Hij gaf zich publiekelijk helemaal, maar privé liet hij zich maar moeilijk kennen." De lokale pers oordeelde aanvankelijk kritisch: "Ze konden hem niet vangen. Oliemuller nam ook geen stelling: hij was niet geëngageerd. Eigenlijk was hij meer entertainer dan cabaretier." Een entertainer met een kleine leefwereld: "Als een soort Carmiggelt ging hij te werk: Hij ging op een bankje zitten en luisterde naar wat de mensen te vertellen hadden. Dat inspireerde hem tot grappen."
Zijn conferences, veelal in plat Utrechts, trokken de laatste jaren van zijn carrière steeds minder publiek. Tot eind jaren zeventig liet hij zich muzikaal nog bijstaan op het podium, de jaren erna begeleidde hij zichzelf op piano, keyboard en klarinet. Hij kon de muzikanten niet meer betalen. Tot enkele maanden voor zijn dood (in 2000) bleef Oliemuller optreden, al ging dat vanwege zijn ziekte en stemproblemen steeds moeilijker. "Cabaret beheerste zijn leven. Vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week was hij ermee bezig."
In mei wil Floris Meinardi starten met de opnames. Iets meer dan de helft van het streefbedrag van 5000 euro heeft hij inmiddels binnen via crowdfunding. Rond oktober gaat de film bij RTV Utrecht in première. Mensen die Hennie Oliemuller goed gekend hebben komen aan het woord en er wordt archiefmateriaal vertoond, met foto’s , radio- en televisie-interviews en optredens .
Eerdere publicatie in het Stadsblad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten