Bevroren tenen en een nieuwe liefde
"Ik dacht dat er een man of dertig zouden staan bij de Dom, maar het waren er zo'n tweehonderd schat ik. Pure waanzin!" Creemers is nog vol van de grootse ontvangst bij zijn terugkomst in Utrecht. "Ik voel me een hele normale jongen hoor, en doe gewoon wat ik leuk vind." Hoe kijkt deze 'normale jongen' terug op zijn fietsreis rond de wereld? "Al met al viel het me toch tegen. Gaandeweg werd het steeds zwaarder."
Maar er is ook veel om met voldoening op terug te kijken. "In de Andes, in Peru, ben ik een berg van 4872 meter omhoog gefietst. Dat is bijna vijf kilometer hoog, weet je!", vertelt hij enthousiast. Moeiteloos somt hij nog een lijstje op met onvergetelijke ervaringen: "De outpack in Australië waar het zaadje van deze reis ooit is geplant, de Golden Gate Bridge in San Fransisco, Hawaï, Alaska. Het kost me nog moeite om te beseffen wat ik allemaal gedaan heb, maar ik ben wel supertrots!"
Het merendeel van zijn beoogde reisdoelen heeft hij bereikt. "Maar voor de Himalaya, Mongolië, Siberië en de Noordpool was het te gevaarlijk, of het seizoen was niet geschikt." Waar het seizoen ook niet goed voor was: de woestijn van Oezbekistan. Het was er koud, erg koud. -32 graden om precies te zijn. "Daar heb ik een grote fout gemaakt." De Siberische winden arriveerden er twee maanden eerder dan gepland, maar Creemers besloot er toch zijn tent op te slaan.
De gevolgen zijn ingrijpend: bevroren tenen. "Dan zit je daar midden in de woestijn, helemaal in je eentje en je hebt een probleem." En het gevoel in zijn tenen is nog lang niet terug: "Het kan zestig jaar duren voordat de zenuwen zich hersteld hebben." Even vreesde Creemers zelfs voor amputatie van zijn tenen, maar dat is hem gelukkig bespaard gebleven. Verder fietsen was geen probleem, maar lopen moest hij opnieuw leren. In Kathmandu, door zijn hak te gebruiken en de bal in zijn voet.
Een lichtpuntje: een leuke Oostenrijkse fysiotherapeute hielp hem daarbij. "Samen zijn we gaan hardlopen. Zij had een harnasje om waar ik me aan mocht vasthouden, anders kon ik niet rechtop blijven. Zo holde ik achter haar aan haha." En dat rennen heeft zijn vruchten afgeworpen: 19 maanden later stond dezelfde vrouw (zoals ze Rick had beloofd) voor de deur bij zijn moeder in Noord-Frankrijk, waar Rick op dat moment met zijn fiets bivakkeerde. "Toen is de vonk wel overgeslagen ja."
Momenteel is Creemers bezig met een boek over zijn ervaringen. Plannen voor een volgende reis zijn er ook al. "Daar mag ik helaas nog niks over zeggen."
De gevolgen zijn ingrijpend: bevroren tenen. "Dan zit je daar midden in de woestijn, helemaal in je eentje en je hebt een probleem." En het gevoel in zijn tenen is nog lang niet terug: "Het kan zestig jaar duren voordat de zenuwen zich hersteld hebben." Even vreesde Creemers zelfs voor amputatie van zijn tenen, maar dat is hem gelukkig bespaard gebleven. Verder fietsen was geen probleem, maar lopen moest hij opnieuw leren. In Kathmandu, door zijn hak te gebruiken en de bal in zijn voet.
Een lichtpuntje: een leuke Oostenrijkse fysiotherapeute hielp hem daarbij. "Samen zijn we gaan hardlopen. Zij had een harnasje om waar ik me aan mocht vasthouden, anders kon ik niet rechtop blijven. Zo holde ik achter haar aan haha." En dat rennen heeft zijn vruchten afgeworpen: 19 maanden later stond dezelfde vrouw (zoals ze Rick had beloofd) voor de deur bij zijn moeder in Noord-Frankrijk, waar Rick op dat moment met zijn fiets bivakkeerde. "Toen is de vonk wel overgeslagen ja."
Momenteel is Creemers bezig met een boek over zijn ervaringen. Plannen voor een volgende reis zijn er ook al. "Daar mag ik helaas nog niks over zeggen."
Eerdere publicatie in het Stadsblad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten