Dichter Alexis de Roode probeert het kwaad te begrijpen

'Een steen openvouwen' is de titel van de vierde dichtbundel van de Utrechtse dichter Alexis de Roode." 16 september treedt De Roode op tijdens de Nacht van de Poëzie.

Daar kijk je zeker erg naar uit?
"Het is de derde keer voor mij, maar het blijft een hele eer. Na zes jaar heb ik eindelijk mijn vierde bundel klaar, en die is kennelijk in goede aarde gevallen. Ik ben al druk aan het denken over wat ik zal gaan voorlezen. Je hebt maar zeven minuten, daarin moet het gebeuren."

Wat maakt de Nacht van de Poëzie voor jou zo bijzonder?
"Jarenlang was het een droom voor mij om daar te staan. In 1998 bezocht ik voor het eerst 'De Nacht' als bezoeker. Om de een of andere onlogische reden had ik het gevoel: hier ben ik dan. Ik dacht: jullie kennen mij nu nog niet, maar ik ben er. Ik had toen nog geen gedicht gepubliceerd of zelfs maar voorgelezen, en was pas sinds kort serieus met poëzie bezig. Ik weet nog dat ik een Escher-stropdas droeg."

En toen werd je zelf gevraagd om er voor te dragen …
"Negen jaar later ja. Het duurde tot 2005 voor ik debuteerde met mijn eerste bundel. In 2006 werd ik helaas niet uitgenodigd, maar in 2007 wel. Dat had ik te danken aan een nominatie voor de Buddingh'-prijs. Alle genomineerden mochten toen optreden in de Nacht. Ik moest als laatste dichter het podium op, tegen 4 uur 's ochtends, en bracht toen een dichterlijke ode aan de zon."

Een belangrijk thema van je laatste bundel is goed versus kwaad. Wanneer is die fascinatie ontstaan?
"Dat is pas laat gebeurd. Vroeger was ik helemaal niet geïnteresseerd in de realiteit, in nieuws en politiek. Ik was meer geneigd om boven het aardoppervlak te zweven en was vooral met de fantasiewereld bezig. Maar met het vorderen van de jaren kreeg ik meer interesse voor de wereld om me heen. Ik ging me afvragen: "Wat is een goed leven en hoe relatief is dat? Is er een absoluut goed en een absoluut kwaad? En wat is het ergste kwaad?"

Je schrijft niet perse om de lezer te behagen, zo lijkt het …
"Nee, in de bundel vergelijk ik bijvoorbeeld het werken op kantoor met het werken in een concentratiekamp. Dat lijkt extreem, maar in een kamp had je ook mensen die op kantoor werkten. Die mensen dachten dat ze een noodzakelijke bijdrage leverden, en dachten niet: ik ben een slecht mens. Iedereen die een bepaalde keuze maakt, denkt: dit is goed. Daarom moet je altijd vraagtekens zetten bij je eigen keuzes."

Er zit veel zwarte humor in deze gedichten.
"Soms denk ik dat ik een heel cynisch gedicht heb geschreven, maar dan vinden de lezers het juist vermakelijk en luchtig. Deze bundel is wel wat zwarter dan mijn vorige bundels. Maar je kunt gedichten gelukkig op verschillende manieren lezen. Ik hoop dat er ook nog iets te lachen valt."

'Een steen openvouwen' is je vierde dichtbundel. Kun je je herinneren wat je eerste gedicht was?
"Dat schreef ik toen ik 15 jaar was. De reden ervoor was klassiek: een meisje met mooi blond haar en blauwe ogen. Dat gedicht is overigens nooit afgekomen. Ik gebruikte clichés als: "Haar als stromend goud" en haar ogen vergeleek ik met de zee. Nee, dat was niet best, ha ha."

Wil je de wereld iets meegeven met je poëzie?
"De conclusie van mijn bundel is: je kunt niet leven zonder je handen vuil te maken. Hoe onschuldig en schadeloos je ook wil leven: je bent altijd schuldig. Ik kan namelijk vandaag nog in een vliegtuig stappen om een kind te redden dat dood gaat in een ander land. Maar ik ben net zo egoïstisch als de andere mensen: ik streef naar een zo goed mogelijk leven voor mezelf en ik doe maar beperkte offers."

Alexis de Roode publiceerde sinds 2003 vier dichtbundels en één hekeldichtenbloemlezing. Zijn gedichten werden opgenomen in meer dan zeventig bloemlezingen en bijzondere uitgaven, ook in Duitsland. Naast dichten heeft hij nog een tweede vak: schrijven over biologische landbouw en voeding.

Eerdere publicatie in het Stadsblad.