Ut veurjaor

In DWDD maakte Giel Beelen gisteravond (tot afgrijzen van Jan Mulder) promotie voor carnaval. Luidruchtige optredens van Brabantste artiesten compleet met serpentines leukten de sfeer op. Niet mijn pakkie an: deze vorm van platvloersheid. De Limburgse variant, de vasteloavend, bevalt me beter. Een zwierige wals in plaats van die onnozele polonaise en ieder jaar nieuwe, vaak best inventieve liedjes in het dialect. Ooit wonnen die van Venlo een prijs voor de originaliteit, als ik me niet vergis. Mijn laatste 'viering' dateert alweer van een jaar of tien geleden; sinds ik in Utrecht woon doe ik er nog maar zelden aan. Ik kan ook niet zeggen dat ik het erg mis, maar elk jaar rond deze tijd begint het toch wel weer te kriebelen. In mijn gedachten zijn het drie zorgeloze dagen: in een zalige alcoholroes en ludiek vermomd achter de hoempapa (en de leuke meisjes) aan. Café in, café uit. Jan van Mersbergen schreef er een mooie roman over: 'Naar de overkant van de nacht'. Door de jaren heen zal mijn herinnering aan het driedaagse feest vast enigszins gekleurd zijn, feit is wel dat ik gisteren bij het beluisteren van een aantal Venlose klassiekers op YouTube de meeste teksten zo nog mee kon zingen.