Live: Roosbeef. De onvoorspelbaarheid zelve

Alsof ze het erom doet: optreden in de kleine, intieme zaal van Paradiso en dan een vrij stevige rockshow spelen. Roosbeefs wegen zijn ondoorgrondelijk, maar immer vermakelijk en interessant.

Met een luide oerkreet begroet ze de volle zaal. De in het zwart geklede zangeres (tegenwoordig woonachtig in Antwerpen) zet vervolgens kalm in met de eerste drie songs van haar laatste, ingetogen cd Kalf: 'Amerika', 'Controleer Mij' en 'Ik Wil Je Dragen'. Al snel wordt duidelijk dat het geluid vanavond een stukje steviger is dan op dat album. Haar drie mannelijke (waarvan twee Belgische) kompanen staan garant voor een strakke, en soms vrij stevige begeleiding. De presentatie van Roosbeef is, zoals altijd, wat onbeholpen, maar niet van humor gespeend: "Een half jaar geleden stond ik nog in de kleine zaal en nu hier!"

Het tempo wordt wat opgevoerd met de titelsong van haar laatste album en met het 'oudje', en het enigszins Vlaams aandoende 'Iets Te Veel Wijn'. Met 'Raak Mij Aan', een lied dat Roosbeef schreef voor de Dodenherdenking van 2004, heeft ze inmiddels een ware klassieker te pakken. Ze kondigt het lied op haar eigen wijze aan met: "Ik word tante!", maar het nummer zelf brengt ze, vanachter haar piano, toegewijd en vol overgave ten gehore. De gedragen melodie, die neigt naar klassiek, ontvouwt zich door de mooie opbouw en de fijne samenzang tot een juweel van een lied.

Roosbeef toont vervolgens weer eens haar clowneske gezicht als ze 'Vergis ik mij' inluidt met de woorden: "Van dit liedje heb ik altijd een hekel aan de tekst gehad." Ook trekt ze even haar sok uit om haar blauwe teen te tonen aan het publiek. Er volgen dan een paar liedjes waarin ze enigszins vervalt in de hoge, schelle uithalen uit haar begintijd, zoals in de garagerocker 'Und Man Liebt So Viel' (een knipoog naar Nina Hagen?). En in 'Omdat ik dat wil' komt ze slechts met moeite boven het stevige rockgeluid van haar band uit.

Het slot van het optreden is in stijl, met het prachtige 'We Hebben Alles', dat ze speelt op gitaar en waarbij ze door Tijs Delbeke subtiel wordt begeleid op piano. In de toegift speelt Roosbeef, solo op gitaar, een alleraardigst nieuw liedje ("Ik heb intussen al zo vaak gezegd dat het een nieuw lied is, dat het dat nu niet meer is.") en zingt ze over de modemeisjes en de Schelde, de rivier die tegenwoordig onderdeel is van haar habitat. Met het dramatisch sterke 'Sirene' sluit ze samen met haar band de avond krachtig af.

Eerder verschenen op KindaMuzik.