Magistraal
De twee nummers die vorige week op de sociale media verschenen, het orkestrale 'Burn The Witch' en het dromerige 'Daydreaming', waren al een voorbode: Het nieuwe album van Radiohead, A Moon Shaped Pool, zou wel eens heel bijzonder kunnen zijn. En dat is het.
Vijf jaar was het wachten op de opvolger van King of Limbs. 17 juni komt het negende album van Radiohead uit op cd en vinyl, tot die tijd is het slechts digitaal te beluisteren (en te kopen). Radiohead anno
2016 klinkt nog even uniek en inventief als voorheen, maar ook anders: minder gejaagd, minder elektronisch ook en met een voorname rol voor strijkers (gearrangeerd door gitarist Jonny Greenwood) en piano. In zijn totaliteit is A Moon Shaped Pool ingetogen en nogal droefgeestig van toon, waarschijnlijk als gevolg van de recente relatiebreuk van Tom Yorke. De voorman van de band zingt sensitiever dan ooit.
De elf nummers op A Moon Shaped Pool zitten bijzonder ingenieus en verrassend in elkaar en waaieren zo nu en dan alle kanten op: van minimale pianosequenties tot extatische vioolerupties. De mooie koortjes vliegen je om de oren. Nieuw is het folky, bijna pastorale geluid in songs als 'Desert Island Disk' en 'The Numbers'. Meer beat-driven zijn het bezwerende 'Ful Stop' en het door een fijn hakkelende gitaar gestuurde 'Identikit'. Veel nummers vangen wat onbestemd aan, maar vallen steeds prachtig in de plooi.
De magische momenten zijn talrijk: de onstuimige vioolpartij in 'Burn the Witch', de donkere piano in 'Daydreaming', de hemelse melodielijn in 'Present Tense' de ingehouden kalmte in 'Decks Dark', de schitterende break in 'Ful Stop' en de climax in 'Tinker Tailor Soldier Rich Man Poor Man Beggar Man Thief', om er maar een paar te noemen. Het mooie slotlied 'True Love Waits' speelt de band live al vanaf 1995; de gitaar van die uitvoering is vervangen door, wederom een piano.
Radiohead zal waarschijnlijk nooit een slecht album maken, maar met A Moon Shaped Pool heeft de band zichzelf nog maar eens overtroffen: meer muzikale rijkdom is nauwelijks voorstelbaar.
De magische momenten zijn talrijk: de onstuimige vioolpartij in 'Burn the Witch', de donkere piano in 'Daydreaming', de hemelse melodielijn in 'Present Tense' de ingehouden kalmte in 'Decks Dark', de schitterende break in 'Ful Stop' en de climax in 'Tinker Tailor Soldier Rich Man Poor Man Beggar Man Thief', om er maar een paar te noemen. Het mooie slotlied 'True Love Waits' speelt de band live al vanaf 1995; de gitaar van die uitvoering is vervangen door, wederom een piano.
Radiohead zal waarschijnlijk nooit een slecht album maken, maar met A Moon Shaped Pool heeft de band zichzelf nog maar eens overtroffen: meer muzikale rijkdom is nauwelijks voorstelbaar.
Eerder verschenen op KindaMuzik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten