Twee generaties Crossing Border
De man van het eerste uur, Louis Behre, woont momenteel in Drenthe. "Maar ik ben nog lang niet met pensioen hoor. Ik kom nog iedere week een of twee dagen in Den Haag," vertelt hij monter. Tijdens de eerste editie van Crossing Border, in 1993, had Behre nooit kunnen bevroeden dat het festival 25 jaar later nog zou bestaan, laat staan zo zou floreren. "Het vond toen plaats in een kraakpand, zonder elektriciteit. Na elke tien nieuwe bezoekers rende ik naar de kleedkamer om de volgende artiest uit te betalen." Op het eerste affiche van Crossing Border prijkten de namen van o.a. Herman Brood, Sonic Youth en Jules Deelder.
Dat Louis Behre een festival opzette waarbij de inbreng van muziek en literatuur gelijkwaardig is, kent een eenvoudige reden: "Ik kon niet kiezen tussen beide genres, dus daarom koos ik ze maar allebei." Enthousiast vertelt hij over de beginjaren: "Soms sliepen artiesten met twee of drie man op een hotelkamer. Maar ze kwamen allemaal hoor. Met een mooie brief nodigde ik ze persoonlijk uit."
Na 25 jaar is het festival nog steeds uniek in zijn soort. "Op deze schaal zijn wij de enige ter wereld. Lowlands doet ook aan literatuur, maar in een aparte tent." Bij Crossing Border loopt alles door elkaar heen, wat bijdraagt aan de charme van het driedaags festival. Dit beaamt ook Michel Behre, de zoon van Louis, die er al een hele poos nauw bij betrokken is ("van deurbewaker tot artiestenbegeleider"), maar sinds vijf jaar (deels) verantwoordelijk is voor de programmering, en daarnaast directeur/organisator is: "De sfeer hier is heel broederlijk. Schrijvers en muzikanten bezoeken elkaars optreden en blijven na afloop vaak ook nog hangen. Regelmatig eindigt de avond met een hele groep nieuwe vrienden."
Behre junior heeft wel een vermoeden waarom het zo goed klikt tussen beide kunstbeoefenaars. "Schrijvers willen vaak in het diepst van hun hart een muzikant zijn, en vice versa." Wat ze met elkaar verbindt, en met name op Crossing Border, zijn de teksten. "Ja, die zijn heel belangrijk op ons festival. En dat hoeft niet per se in de vorm van een boek te zijn." Regelmatig keert een zanger van een band later terug op Crossing Border om voor te dragen uit zijn boek of dichtbundel, zoals de zanger van Underworld Karl Hyde . De overeenkomsten tussen literatuur en muziek zijn dus evident. Louis: "Het is niet voor niks dat Bob Dylan de Nobelprijs heeft gewonnen".
Bestaat er zoiets als de ideale Crossing Border artiest? Michel: "Hij of zij moet in ieder geval origineel zijn. En het mag wel een scherp randje hebben. Als een artiest onderwerpen aansnijdt die een beetje wringen of maatschappijkritisch zijn, is hij van harte welkom op Crossing Border."
25 jaar Crossing Border is een mooi moment om terug te blikken. Louis: "We zijn erg trots op de eerste Nederlandse optredens van Coldplay en Ed Sheeran met gages van een paar duizend euro. Nu moet je voor beiden miljoenen neerleggen." Een hoogtepunt was het optreden van Faithless in het Congresgebouw, in 1998. "Dat toen de hele hal vol zat bij een literatuurfestival, ja dat was wel een bijzonder moment," vertelt Louis. Michel plaatst een kanttekening: "Al werd het festival toen ook te groot, de literatuur sneeuwde een beetje onder."
Moeiteloos dissen beide generaties Behre smeuïge anekdotes op uit hun geheugen. "De zanger van The Fall, Mark E Smith, moest een keer opgehaald worden bij een optreden elders in de stad waar hij toeschouwer was, van Johnny Cash," vertelt Michel lachend. En dan was er nog die valpartij van Michael Madsen, tijdens een afterparty van Crossing Border, waarbij de Tarantino-acteur twaalf ribben brak …
Er zijn ook momenten die vader en zoon Behre liever zouden vergeten. Louis: " Willy DeVille liet ooit het publiek anderhalf uur wachten omdat hij niet uit zijn hotelkamer wilde komen. Hij was een ongelooflijk onbeschofte boer." Maar het dieptepunt was toch die zwarte vrijdagavond van 13 november, twee jaar geleden. "Al snel sijpelde bij ons het nieuws binnen over de aanslag in de Bataclan in Parijs. Veel artiesten op Crossing Border hadden daar ook gespeeld. Dat gaf een hele heftige sfeer toen. Het is verschrikkelijk als je dan met zijn allen feest aan het vieren bent."
Welke artiesten staan er nog op beider wensenlijstjes? Louis: "Jarenlang dacht ik Leonard Cohen zover te krijgen. Ieder jaar kreeg ik keurig antwoord: misschien volgend jaar. Nu kan het niet meer. Bob Dylan zou ook heel mooi zijn, maar die komt toch niet." En Michel? "Cormac McCarthy, schrijver van The Road, zou ik graag nog eens op het podium zien. En als Radiohead iets gaat doen in literaire hoek zou dat ook heel interessant zijn." En Tom Waits? "Daar is Louis al 15 jaar mee bezig."
Op naar de volgende 25 jaar dus? "Binnen deze vorm is er nog veel mogelijk," zegt Michel. "We hebben nu ook een Franse avond en doen iets met graphic novels." Louis besluit: "En de zoon of de dochter van Michel, die nu allebei twee jaar zijn, kunnen het weer van hem overnemen. Drie generaties Crossing Border, dat zou mooi zijn."
Eerdere publicatie in AD Haagse Courant.
Dat Louis Behre een festival opzette waarbij de inbreng van muziek en literatuur gelijkwaardig is, kent een eenvoudige reden: "Ik kon niet kiezen tussen beide genres, dus daarom koos ik ze maar allebei." Enthousiast vertelt hij over de beginjaren: "Soms sliepen artiesten met twee of drie man op een hotelkamer. Maar ze kwamen allemaal hoor. Met een mooie brief nodigde ik ze persoonlijk uit."
Na 25 jaar is het festival nog steeds uniek in zijn soort. "Op deze schaal zijn wij de enige ter wereld. Lowlands doet ook aan literatuur, maar in een aparte tent." Bij Crossing Border loopt alles door elkaar heen, wat bijdraagt aan de charme van het driedaags festival. Dit beaamt ook Michel Behre, de zoon van Louis, die er al een hele poos nauw bij betrokken is ("van deurbewaker tot artiestenbegeleider"), maar sinds vijf jaar (deels) verantwoordelijk is voor de programmering, en daarnaast directeur/organisator is: "De sfeer hier is heel broederlijk. Schrijvers en muzikanten bezoeken elkaars optreden en blijven na afloop vaak ook nog hangen. Regelmatig eindigt de avond met een hele groep nieuwe vrienden."
Behre junior heeft wel een vermoeden waarom het zo goed klikt tussen beide kunstbeoefenaars. "Schrijvers willen vaak in het diepst van hun hart een muzikant zijn, en vice versa." Wat ze met elkaar verbindt, en met name op Crossing Border, zijn de teksten. "Ja, die zijn heel belangrijk op ons festival. En dat hoeft niet per se in de vorm van een boek te zijn." Regelmatig keert een zanger van een band later terug op Crossing Border om voor te dragen uit zijn boek of dichtbundel, zoals de zanger van Underworld Karl Hyde . De overeenkomsten tussen literatuur en muziek zijn dus evident. Louis: "Het is niet voor niks dat Bob Dylan de Nobelprijs heeft gewonnen".
Bestaat er zoiets als de ideale Crossing Border artiest? Michel: "Hij of zij moet in ieder geval origineel zijn. En het mag wel een scherp randje hebben. Als een artiest onderwerpen aansnijdt die een beetje wringen of maatschappijkritisch zijn, is hij van harte welkom op Crossing Border."
25 jaar Crossing Border is een mooi moment om terug te blikken. Louis: "We zijn erg trots op de eerste Nederlandse optredens van Coldplay en Ed Sheeran met gages van een paar duizend euro. Nu moet je voor beiden miljoenen neerleggen." Een hoogtepunt was het optreden van Faithless in het Congresgebouw, in 1998. "Dat toen de hele hal vol zat bij een literatuurfestival, ja dat was wel een bijzonder moment," vertelt Louis. Michel plaatst een kanttekening: "Al werd het festival toen ook te groot, de literatuur sneeuwde een beetje onder."
Moeiteloos dissen beide generaties Behre smeuïge anekdotes op uit hun geheugen. "De zanger van The Fall, Mark E Smith, moest een keer opgehaald worden bij een optreden elders in de stad waar hij toeschouwer was, van Johnny Cash," vertelt Michel lachend. En dan was er nog die valpartij van Michael Madsen, tijdens een afterparty van Crossing Border, waarbij de Tarantino-acteur twaalf ribben brak …
Er zijn ook momenten die vader en zoon Behre liever zouden vergeten. Louis: " Willy DeVille liet ooit het publiek anderhalf uur wachten omdat hij niet uit zijn hotelkamer wilde komen. Hij was een ongelooflijk onbeschofte boer." Maar het dieptepunt was toch die zwarte vrijdagavond van 13 november, twee jaar geleden. "Al snel sijpelde bij ons het nieuws binnen over de aanslag in de Bataclan in Parijs. Veel artiesten op Crossing Border hadden daar ook gespeeld. Dat gaf een hele heftige sfeer toen. Het is verschrikkelijk als je dan met zijn allen feest aan het vieren bent."
Welke artiesten staan er nog op beider wensenlijstjes? Louis: "Jarenlang dacht ik Leonard Cohen zover te krijgen. Ieder jaar kreeg ik keurig antwoord: misschien volgend jaar. Nu kan het niet meer. Bob Dylan zou ook heel mooi zijn, maar die komt toch niet." En Michel? "Cormac McCarthy, schrijver van The Road, zou ik graag nog eens op het podium zien. En als Radiohead iets gaat doen in literaire hoek zou dat ook heel interessant zijn." En Tom Waits? "Daar is Louis al 15 jaar mee bezig."
Op naar de volgende 25 jaar dus? "Binnen deze vorm is er nog veel mogelijk," zegt Michel. "We hebben nu ook een Franse avond en doen iets met graphic novels." Louis besluit: "En de zoon of de dochter van Michel, die nu allebei twee jaar zijn, kunnen het weer van hem overnemen. Drie generaties Crossing Border, dat zou mooi zijn."
Eerdere publicatie in AD Haagse Courant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten