De helende werking van muziek

Lalalalove heet de theatervoorstelling van Janne Schra, waarin ze persoonlijke verhalen combineert met de mooiste liedjes uit dertien jaar Room Eleven, Schradinova en solo. 

“Alle liedjes die ik speel hebben bij het schrijven ervan gezorgd dat ik me beter voelde. Ik hoop dat ze bij het publiek hetzelfde effect hebben,” vertelt Janne Schra vlak voor de generale repetitie in theater Aan de Slinger in Houten. Ze begint haar theatervoorstelling met “een stukje Mindfullness”: “Ik zeg tegen de mensen: laat je lekker in je stoel zakken en adem in, adem uit. En denk er aan: het is goed waar je nu bent, je hoeft nergens heen. Maar ik weet heel goed hoe lastig het is om je hoofd helemaal leeg te maken. Het doel is om het publiek via een paar diepe dalen met een roze bril de zaal uit te sturen”.

De titel van de voorstelling ‘Lalalalove’ was snel bedacht. “Veel van mijn liedjes gaan over de liefde, of het ontbreken ervan. Daar wilde ik een verhaal overheen leggen. Ik voelde dat dertien jaar podiumervaring hier goed in zou passen.” Samen met het publiek gaat ze op zoek naar de fijne stofjes in het hoofd. “Denk aan endorfine, adrenaline en oxytocine. Ik ben een soort anti-depress- diva voor de mensen in de zaal.” Depressief is ze zelf nooit geweest, maar ze heeft wel genoeg ups-and-downs meegemaakt, “en met behoorlijk diepe dalen.” Maar gelukkig is er de muziek: “Ik denk zeker dat muziek een helende werking heeft en het schrijven van liedjes eigenlijk een soort zelf-therapie is.”

Dat wonderlijke effect op de psyche heeft de zangeres niet alleen ondervonden bij haar eigen muziek, maar ook bij de meditatieve workshops die ze momenteel geeft. ”Het is bizar hoe dat werkt. Mensen komen met stress en ongemak binnen, en lopen als een zonnetje weer naar buiten. Het helpt al als je met zijn allen dezelfde toon zingt.” Zelf ervoer Schra de zalvende werking van muziek voor het eerst toen, ongeveer 20 jaar geleden, haar toenmalige vriendje het uitmaakte. Het inspireerde haar tot het schrijven van haar eerste liedjestekst. “Ik merkte hoe lekker het is om je drama daar in te kieperen.”

Aan het begin van de show geeft Schra een opsomming van dingen die ze zoal nastreeft: “Elke dag verliefd worden op iets kleins: een hondje, een hyacint, organic wc reiniger of een liedje op de radio. Dronken worden in New Orleans … de hele dag Buffelmozzerala eten in Italië. Een lijst die je elke dag kunt bijstellen.” Haar conclusie is: het hoeft niet perfect te zijn. “Het is ook goed als het niet goed is. We zijn allemaal op zoek naar geluk, maar we kunnen beter omarmen wat er is.” Ze zong het al in haar lied ‘OK’: “Everything will be ok in the end, and if it's not okay it's not the end.”

Behalve een prominente telefoon (waar ze ook doorheen zingt) koos Schra er bewust voor om geen decor in te zetten bij de theatervoorstelling. “ De liedjes en verhalen staan centraal, ik wil de plaatjes in de mensen hun hoofd verder niet sturen. Het is de bedoeling dat je met je ogen dicht het verhaal nog kunt volgen als een podcast.” Wel zijn er geluidsfragmenten te horen om de fantasie van de bezoeker te prikkelen. “Als ik spreek over een berg in Italië, met cipressen, olijfbomen en een ondergaande zon, hoor je het geluid van klinkende glazen en een sitar die een serenade speelt. Maar het initiële idee over de show was: geen beelden en geen decor. Met alle liedjes achter elkaar moet het ook goed zijn.”

Het was voor de zangeres geen sinecure om deze persoonlijke voorstelling in elkaar te zetten: “Een enorme stapel van ideeën en kronkels moest teruggebracht worden tot de essentie. Ken je die film Beautiful Mind? Ook ik had een hele muur vol met briefjes en lappen teksten die ik in elkaar moest schuiven. Ik hoop dat het publiek zich laat meevoeren door alle kronkels in mijn hoofd.

Voor Schra betekent deze theatervoorstelling de afsluiting van een periode. “Hierna ga ik heel andere dingen uitproberen. Misschien Nederlandstalig, misschien iets elektronisch. Misschien maak ik ook wel nooit meer een album, ik weet het nog niet.” Wat ze wel weet is dat deze voorstelling het mooiste is dat ze tot nog toe maakte. “Ik ben er erg trots op. Bij mijn vorige shows miste ik altijd wel iets, nu niet. En als er iets mist is het ook goed.”

Eerdere publicatie in het AD Amersfoortse Courant.