Born on the Bayou

‘Na The Beatles de grootste band ter wereld’. Best een boude uitspraak van verteller Jeff Bridges aan het begin van de docu. Maar 1969 was onmiskenbaar een puik jaar voor Creedence Clearwater Revival: vijf top tien singles, drie albums in de top tien, een optreden in de Ed Sullivan show en headliner op Woodstock. 

In Travelin’ Band wordt de band uit California gevolgd tijdens hun eerste Europese tournee, met optredens in Berlijn, Stockholm, Rotterdam, Parijs en Londen. Het laatste concert, in de legendarische Royal Albert Hall, wordt vertoond in het tweede deel van de documentaire.

In het eerste deel is er aandacht voor de wederwaardigheden van de bandleden tijdens de tournee. Bassist Stu Cook is voor het eerst in Europa: ‘Het bevalt me goed. Bijzonder dat elk land zo anders is! Zelfs Zweden en Denemarken zijn totaal verschillend, al liggen ze vlakbij elkaar.’ Drummer Doug Clifford: ‘Het is zo spannend allemaal, ik wil eigenlijk niet slapen. Een fantastische ervaring!’ En zanger/tekstschrijver John Fogerty in Kopenhagen: ‘Het Engels begrijpen ze hier niet. Maar we communiceren via de muziek.’ 

Bijna aandoenlijk is het om die stoere rockjongens zo opgewekt, en zo naïef over Europa te horen praten. Cook is nog iets opgevallen: ‘In Europa kun je een baan krijgen met lang haar. Bij ons moet je het eerst afknippen, ongeacht je opleiding.’ In Berlijn hangt het viertal, grappend en grollend, rond bij de Berlijnse muur. ‘Als we nu eens gaan optreden op de muur, en het publiek dansend ervoor en erachter. Misschien valt de muur dan wel om!’

 Het ontstaan en de (niet al te snelle) opkomst van de band komt ook ter sprake. Veertien jaar eerder wordt de kiem gelegd in El Cerrito, California, met de instrumentale schoolband The Blue Velvets. Via Tommy Fogerty and the Blue Velvets en The Golliwogs (‘een meer Britse naam, net als The Beatles’) komt het viertal uiteindelijk uit bij de bandnaam Creedence Clearwater Revival. Met de ubercoole covers Suzie Q (Dale Hawkins) en I Put a Spell on You (Screamin’ Jay Hawkins) wordt de signatuur van de bands steeds duidelijker. Stevig in de blues gewortelde swamprock, met die kenmerkende gruizige zang en de snerpende gitaarsolo’s van frontman John Fogerty. De twee lang uitgesponnen covers worden best vaak gedraaid op de radio, maar Fogerty is niet tevreden: ‘Ik wilde voor de eeuwigheid schrijven, net als The Beatles.’ Met Proud Mary komt hij een heel eind. De hits volgen elkaar dan in hoog tempo op: Bad Moon Rising, Green River, Down on the corner, Who will stop the rain, Fortunate son, etc. De band verkrijgt wereldwijd een miljoenenpubliek.

Enkele dagen voor het uitverkochte optreden in de Royal Albert Hall, in april 1970, hielden The Beatles op te bestaan. ‘Nu zijn ze dus de beste band ter wereld,’ concludeert Jeff Bridges. Kijk en beslis zelf.

Eerdere publicatie in de VPRO Gids.