Parels voor de zwijnen

Een beproeving was het: het volledig uitzitten van de finale van het Songfestival. Ik begreep meteen weer waarom ik er al vijfentwintig jaar niet meer naar kijk. Zelden zo'n stoet aan smakeloosheid (qua stijl, presentatie, zang en liedkunst) voorbij zien komen. Ik snap werkelijk niet dat er elk jaar zoveel mensen op afstemmen, camp kent ook zijn grenzen. En dan ook nog eens die bespottelijke jurering. Maar goed, net als 5,6 miljoen medelanders wilde ik Anouk zien en horen. Ben nooit echt een fan van haar geweest, maar dit vond ik een goede grap: als eigengereide rockbitch deelnemen aan zoiets potsierlijks en conservatiefs als het Songfestival. "Als een procent van de kijkers mijn album koopt, ben ik tevreden", zei ze vooraf. Haar intentie was duidelijk en begrijpelijk. Het was veruit het beste lied van de avond. Ze werd negende.