Diva met een rauw randje

Het oudere werk van Melody Gardot bestaat voornamelijk uit traditionele jazz en bluesliedjes, maar intussen heeft ze zich ontpopt tot een allround zangeres met een scherp randje, zo bleek in TivoliVredenburg.

Een optreden dat aanvangt met een langgerekte saxofoonsolo: het is weer eens wat anders. De uitstekende begeleidingsband van Melody Gardot krijgt vanavond alle ruimte om te improviseren, zodat haar optreden in de Ronda soms wel wat weg heeft van een intiem jazzconcert. Op sommige momenten ga je ook verlangen naar zo'n kleinschalige omgeving omdat de ingetogen blues en jazz van Gardot daar wellicht beter tot zijn recht komt.

Maar aan het begin van het optreden toont de Amerikaanse zangeres nog haar meer uitbundige kant, die op haar laatste cd Currency of Men ook al hoorbaar was: meer funk, soul en (licht alternatieve) pop. Als een ware diva (hooggehakt, kek hoedje, strak pakje en een donkere zonnebril) paradeert ze tijdens uptemponummers als 'Same to You' en 'She Don't Know' over het podium.

Ze babbelt volop, onderwijl kirrend en flirtend met het publiek. De sfeer verandert subiet in die van een nachtclub als Gardot plaatsneemt achter de piano en haar kenmerkende, onderkoeld zwoele blues- en jazzliedjes ten gehore brengt. Ondanks het mooie timbre van haar stem en de gloedvolle begeleiding ligt het gevaar van easy listening soms wel op de loer.

Het hoogtepunt van de avond kondigt zich aan als Gardot zich weer in volle glorie op het podium vertoont en met veel elan de zaal begint te instrueren: er dient meegezongen te worden bij 'Preacherman'. Ze neemt alle tijd voor de uitleg en maakt ook nog een gebbetje met een man van de security. Maar het wachten wordt beloond: in dat broeierige nummer van haar laatste album toont Melody Gardot aan dat ze ook een rauw kantje heeft. In welke rol ze zich uiteindelijk het meest senang voelt is nog niet helemaal duidelijk, maar het was in ieder geval een genoeglijke avond in haar bijzijn.

   

Eerdere publicatie op Kindamuzik.