Top tien 2021 (in willekeurige volgorde)
1. Arno (en Sofiane Pamart) – Vivre
Hopelijk is dit niet het laatste album van de ernstig zieke Vlaamse zanger. Mocht dit toch onverhoopt het geval zijn, dan is het wel een prachtige zwanenzang geworden met ingetogen, doorleefde versies van een aantal van zijn beste songs. De begeleiding op piano door Sofiane Pamart is ook mooi.
2. Nick Cave en Warren Ellis – Carnage
Omdat de geplande tour met zijn begeleidingsband The Bad Seeds vanwege corona niet door kon gaan, dook Nick Cave met violist Warren Ellis de studio in. Het resultaat mag er zijn: Carnage is wederom een indrukwekkend Cave-album, vanaf het onheilspellende beginnummer Hand of God tot de bedaarde pianoklanken van slotlied Balcony Man.
Omdat de geplande tour met zijn begeleidingsband The Bad Seeds vanwege corona niet door kon gaan, dook Nick Cave met violist Warren Ellis de studio in. Het resultaat mag er zijn: Carnage is wederom een indrukwekkend Cave-album, vanaf het onheilspellende beginnummer Hand of God tot de bedaarde pianoklanken van slotlied Balcony Man.
3. The Black Keys – Delta Kream
The Black Keys gaan op dit album terug naar de elementaire blues uit hun begintijd. Met elf covers brengen ze een fijne ode aan hun helden van de Mississippi-blues. De openingstrack Crawling Kingsnake (oorspronkelijk van John Lee Hooker) grijpt je meteen bij je lurven en wordt gevolgd door een hele rits vuige, repeterende bluesriffs in de stijl van R.L. Burnside.
4. Robert Plant/Alison Krauss – Raise the roof
Veertien jaar (!) na hun eerste album komt dit opmerkelijke duo nu met een opvolger. De zoetgevooisde countrystem van Allison Krauss en de rauwe strot van Robert Plant -die overigens behoorlijk getemd lijkt- passen wonderwel bij elkaar en leiden tot fijne covers van o.a. Allen Toussaint, Lucinda Williams en Hank Williams.
.
5. Mdou moctar – Afrique victime
Hij is niet de eerste West-Afrikaanse gitarist die wordt vergeleken met Jimi Hendrix, maar Mdou Moctar uit Niger rockt er met zijn band inderdaad wel stevig op los. ‘Woestijnblues’, zo wordt de opzwepende en hypnotiserende Afrikaanse blues ook wel genoemd. De invloed van de Malinese meestergitarist Ali Farka Touré is hoorbaar in de meer bedaarde nummers.
6. Arooj Aftab – Vulture Prince
Een album dat ik ontdekte na het doorpluizen van andere jaarlijstjes. Een wonderlijke combinatie van ambient, jazz, folk en Pakistaanse muziek. Meeslepend en soms bezwerend bijna. Aftab, die opgroeide in Lahore en woont/werkt in New York, beschikt over een prachtige donkere stem die in de verte doet denken aan die van Lhasa. En ze zorgt ervoor dat ik de harp zelfs ga waarderen.
7. Douglas Firs – Heart of a mother
Zijn optreden in TivoliVredenburg korte tijd geleden was erg mooi, en ook het laatste soloalbum van de vaste gitarist van de Belgische band Bony King of Nowhere mag er zijn. Verstilde folk en stevige countryrock wisselen elkaar af in liedjes die de weerslag zijn van een bewogen week in het leven van Gertjan Van Hellemont, zoals zijn echte naam luidt.
8. Los Lobos – Native sons
Onlangs toevallig (in een heel andere context) vernomen dat Los Lobos een eiland is bij de Canarische Eilanden. De band is er naar vernoemd. Dat heb ik nooit geweten. Enfin, Native sons is een zeer geïnspireerd album van de veteranen van de texmex met fijne covers van o.a. Jackson Browne, John Hiatt en Buffalo Springfield. Het enige eigen nummer is deze titeltrack:
Onlangs toevallig (in een heel andere context) vernomen dat Los Lobos een eiland is bij de Canarische Eilanden. De band is er naar vernoemd. Dat heb ik nooit geweten. Enfin, Native sons is een zeer geïnspireerd album van de veteranen van de texmex met fijne covers van o.a. Jackson Browne, John Hiatt en Buffalo Springfield. Het enige eigen nummer is deze titeltrack:
.
9. Dry Cleaning – New long leg
Van de nieuwe veelgeprezen bands is dit er een die me wel bevalt. Ergens tussen wrevelige postpunk en jangly indie, zo las ik in een rake recensie. De combinatie van de onderkoelde, observerende en onverstoorbare praatzang van Florence Shaw en het weerbarstige rockgeluid van haar begeleidingsband is een mooie vondst.
9. Dry Cleaning – New long leg
Van de nieuwe veelgeprezen bands is dit er een die me wel bevalt. Ergens tussen wrevelige postpunk en jangly indie, zo las ik in een rake recensie. De combinatie van de onderkoelde, observerende en onverstoorbare praatzang van Florence Shaw en het weerbarstige rockgeluid van haar begeleidingsband is een mooie vondst.
10. Nick Waterhouse – Promenade blue
Een oude ziel in een jong lichaam? Je zou het bijna denken als je de sterk op de jaren 50 en 60 geënte muziek hoort van de pas 35-jarige Nick Waterhouse. Rhythm and blues, soul, jazz, doowop, met fijne koortjes en hier en daar een knetterende sax.
Top tien Nederlandse albums (in willekeurige volgorde)
1. My Blue Van - My Blue Van
2. Claw Boys Claw - KITE
3. Kaspar Baum - Vuurland
4. Anne Soldaat - Facts & Fears
5. Janne Schra & De Vogels - In de regen
6. TheWolff - Wolffpack
7. Jack Poels - II
8. Jesco - Bored or sad
9. Lewsberg - In your hands
10. Luwten - Draft
Geen opmerkingen:
Een reactie posten