De terugweg

Gisteren was er weer een aflevering van 'De beste singer-songwriter van Nederland'. Ik zal niks meer zeggen over de tranen van de jury (die deze keer achterwege bleven), behalve dit: een lied krijgt voor mij geen meerwaarde als een van de drie geëmotioneerd raakt. Goed, de aflevering van gisteren vond ik iets minder sterk dan de vorige. Maar er zat wel een mooi moment in. Eva Wijnbergen speelde in haar introductiefilmpje 'Look at Miss Ohio' van Gillian Welch. Alleen al daarom mocht ze winnen van mij. Helaas redde haar ingetogen, met lage stem gezongen liedje het niet. Te eentonig, luidde het onterechte verdict. Het mooie is wel dat ik al een paar weken een aanleiding zocht om dat prachtige lied van Gillian Welch op mijn blog te zetten. Ik ben een groot bewonderaar van haar en van Dave Rawlings die haar begeleidt op gitaar. Zeker na het optreden in Paradiso van zo'n anderhalf jaar geleden. Door Gillian Welch (en haar bijdrage aan de soundtrack van 'Cold Mountain') ben ik in aanraking gekomen met (alt)country. Haar muziek blijft betoverend zoals ik onlangs weer eens ervoer, onderweg van Baarlo naar Utrecht. Op de heenweg had ik JJ Cale gedraaid, op de terugweg in het donker was het de beurt aan Gillian Welch.