Met mededogen
"Ik ben niet bitter om wat ik heb verloren, maar dankbaar voor wat ik wel heb." Als een muzikant dit in de begeleidende tekst bij zijn nieuwe cd schrijft, weet je dat er in zijn leven het een en ander is voorgevallen. Na de indrukwekkende Mercytrilogie is Say Grace het vierde album van de Texaanse singer-songwriter Sam Baker. De man heeft een levensloop die je op zijn zachtst gezegd bewogen kunt noemen.
Voor wie het verhaal niet kent: Baker ontsnapte in de jaren tachtig ternauwernood aan de dood bij een bomaanslag. De lichamelijke en geestelijke verwondingen die hij hieraan overhield, drukken een zware stempel op zijn muziek. Door de plotselinge doofheid beschikt Baker over een apart, praatzingend stemgeluid en een gekwetste hand noopt hem tot linkshandig gitaarspel.
Het een en ander heeft niet verhinderd dat Sam Baker gestaag werkt aan een bijzonder oeuvre. Boos, verdrietig of teleurgesteld klinkt hij zelden; eerder berustend. En of het nu gaat over een getatoeëerd meisje met sores, straatvegers die de zonden van straat wegbezemen of Mexicaanse immigranten die sterven in de woestijn: Baker bezingt ze met mededogen. Spaarzaam en gloedvol begeleid door piano en gitaar vertelt hij zijn verhalen.
Gastbijdrages zijn er van Joel Guzman op accordeon en Gurf Morlix op gitaar. Veel ruimte is er voor het pianospel van Chip Dolan en Steve Conn. Raina Rose en Carrie Elkin zorgen voor de engelachtige achtergrondzang en de zus van Baker, Chris Baker-Davies, zingt de prelude van 'Sweet Hour Of Prayer'. Say Grace is een ingetogen album, op het Randy Newmanachtige 'Feast' en het licht frivole 'Button by Button' na. Sam Baker is bezig een aangrijpend, eigen muzikaal universum te creëren.
Eerdere publicatie op KindaMuzik
Geen opmerkingen:
Een reactie posten