Orphee et Eurydice

Ik ben geen kenner en ook niet een enorme liefhebber van opera, maar 'Orphee et Eurydice' van Christoph Willibald Gluck, uitgevoerd door de Nederlandse Reisopera op 26 mei j.l. in de schouwburg van Arnhem, was werkelijk fenomenaal.

Vanaf de eerste tonen tot het slotakkoord was ik geïntrigeerd en bij vlagen ontroerd. Prachtige muziek (gezongen door solisten en door een imposant koor), een fraai decor (een schuin aflopende, kale vlakte met in het midden een grote kuil die dienst deed als graf en als toegang tot de onderwereld), en een beeldschone choreografie (een grote groep lenige mannen en vrouwen die halsbrekende toeren moesten uithalen om -tegelijk zingend, dansend of kruipend- niet van het podium te kukelen). Het verhaal is bekend: Tijdens het huwelijk verliest de zanger Orpheus zijn geliefde Eurydice. Hij is ontroostbaar en vervloekt de goden die haar hebben ontnomen. Amor geeft hem een kans haar terug te halen uit de onderwereld: met zijn lier en zang zal hij dan de furiën moeten temmen, en hij mag haar niet aankijken zolang ze in de onderwereld zijn. Het lukt Orpheus om zijn geliefde te bereiken, maar zij is zo ontstemd over de haar negerende Orpheus dat ze besluit terug te keren. Dan kijkt hij haar aan sterft ze voor de tweede keer. Orpheus wil zichzelf doden, maar Amor wekt Eurydice weer tot leven zodat beide zijn herenigd.

Het verhaal an sich is al mooi, maar door de vaak hartverscheurende muziek, de in slowmotion bewegende schimmen tegen dat sobere, maar indrukwekkende en regelmatig van kleur wisselende decor werd het een ervaring die me nog lang bij zal blijven.