Paris, Texas

'Paris, Texas' zag ik voor het eerst toen ik een jaar of 16 was, in een Venlose bioscoop. De film maakte toen grote indruk, door de slepende slide van Ry Cooder natuurlijk, maar ook door de aanwezigheid van de ravissante Nastassja Kinski in de lang uitgesponnen slotscene. Een paar dagen geleden herzag ik met veel genoegen de film van Wim Wenders. Prachtige fotografie van de Nederlandse cameraman Robby Müller, een intrigerend verhaal, geestige en intelligente dialogen: de film heeft alles wat een film zo mooi kan maken. Het tempo is aan de lage kant, maar dat voelde weldadig aan. Een van de mooiste films die ik ken.