Schoolkinderen in Marokko krijgen een steuntje in de rug 

In een jeep vol met schooltassen rijdt de Utrechter Karim Boulidam (33) samen met zijn vriend Jamal (33) dwars door Marokko. Ongeveer 150 tassen per dag deelt het Utrechtse tweetal uit aan schoolkinderen. ‘We maken die kinderen superblij, ontlasten de ouders en helpen de lokale economie een handje.’

‘Wacht, ik zet de wagen even aan de kant.’ Het blijkt nog niet zo eenvoudig om rijdend over een onverharde weg in Marokko via een mobieltje zijn verhaal te doen. Vanuit Al Hoceima, een havenstad in het noorden van Marokko, is Karim onderweg naar het Atlasgebergte waar hij wederom een aantal kinderen hoopt te verblijden met een schooltas. Eerder deed hij dat al in de bergen nabij de kustplaats, waar hij bij zijn familie aanvankelijk vakantie aan het vieren was. 

Na een maand sloeg de verveling toe, zo vertelt hij. ‘Door de corona blijven de meeste Europese Marokkanen thuis, dus er was niet zo gek veel te beleven.’ Karim besloot zich nuttig te maken en kocht in een plaatselijke winkel twintig schooltassen. Met een vriend trok hij het Rifgebergte in waar hij de tassen uitdeelde aan schoolgaande kinderen. Hij poste een filmpje op Instagram en dat werd een groot succes. ‘Ik kreeg meteen superveel berichten van mensen die me wilden helpen en geld wilde doneren,’ vertelt Karim enthousiast. 

24 uur nadat zijn filmpje op de sociale media was verschenen, hadden zich al 60 donateurs aangemeld. ‘Na twee dagen moest ik hulp inschakelen, omdat ik het in mijn eentje niet meer aankon.’ Hij vond de stichting RizQ, die zich inzet tegen armoede in het algemeen, bereid om een rekeningnummer beschikbaar te stellen voor donaties. Daarnaast werd hij bijgestaan door een vriend, Youssef Amakran, een wereldreiziger die zijn ervaringen deelt via Facebook en Instagram. ‘De betalingen via Tikkies waren al snel niet meer te organiseren voor mij.’ Giften voor het liefdadigheidsproject kwamen veelal uit Nederland, maar ook vanuit België en Frankrijk werd flink gedoneerd.

Het uitdelen van schooltassen aan kinderen deed Karim eerder. Zo’n zes jaar geleden kocht hij een grote partij in Nederland die hij liet verschepen naar Marokko. Hij was geïnspireerd geraakt door de vorig jaar overleden politicus Fatima Talbi, die in het kader van het project ‘Elk kind een schooltas’ jaarlijks schooltassen verzamelde voor weeskinderen in Marokko. Karim werd geraakt door dit initiatief en breidde het, samen met Fatima, uit naar andere plekken in Marokko. In 2014 deelde hij met een aantal vrienden 8000 schooltassen uit, in 2015 waren dat er al 22.000. En nu, deels uit verveling, maar toch vooral uit betrokkenheid met het land van zijn afkomst, kiest Karim voor een doorstart van deze actie.

Veel Marokkanen hebben wel iets anders aan hun hoofd dan het kopen van schooltassen voor hun kinderen, vertelt Karim: ‘Ze denken: ‘Wij hadden die tassen vroeger niet, waarom zouden onze kinderen ze wel nodig hebben? Die schoolspullen kunnen ook prima in een plastic tasje of een juten zak.’ En schooltassen zijn behoorlijk prijzig, daar kunnen ze twee weken van eten.’ Voor de kinderen is het een heel ander verhaal: ‘Als ze zien dat iemand uit de klas een mooie tas heeft, willen ze er zelf ook een hebben. Anders hebben ze helemaal geen zin meer om naar school te gaan.’

Per schooltas is Karim ongeveer 18 euro kwijt. Met zijn actie steunt hij niet alleen ouders en kinderen, maar ook de lokale economie. Kleine ondernemers hebben zwaar te lijden onder het wegblijven van de Europese Marokkanen vanwege corona. ‘We hebben al twintig winkels geholpen in deze crisistijd. Die hebben extra bestellingen moeten doen voor ons,’ vertelt Karim. Al met al heeft hij nu zo’n 2500 tassen uitgedeeld op scholen in Marokko, en daar komen er zeker nog 2000 bij, zo verzekert hij. Afhankelijk van de leeftijd zijn de schooltassen gevuld met etuis, pennen, gummen, potloden, kleurpotloden, verf, schoolbordjes en krijt. Kleuters krijgen een drinkbeker, een broodtrommel en een schoolbordje, oudere kinderen kunnen rekenen op viltstiften en een schaar.

Hoe wordt er gereageerd op de twee onbekende weldoeners? ‘We gaan altijd een dag van tevoren al langs om de kinderen en de directie op de hoogte te brengen.’ De volgende dag rijdt Karim in alle vroegte met zijn kompaan de bergen in. ‘Sommige kinderen zijn verbaasd en reageren een beetje wantrouwend. Ze kennen ons ook niet natuurlijk. Anderen springen een gat in de lucht, maken de tas meteen open en beginnen rond te rennen.’ Dat Karim hun taal spreekt is een groot voordeel. ‘Maar dat geldt niet voor Zuid-Marokko hoor. Gelukkig kent mijn vriend die taal wel. En anders laten we gewoon de tassen zien, dan begrijpen ze het ook!’

Sporadisch verloopt het contact moeizamer. In een recente update op Facebook vertelt Karim dat hij en zijn vriend geweigerd werden in een bergdorpje in de Atlas. Wantrouwende dorpsbewoners waren bevreesd dat kinderen ontvoerd, en zelfs verkracht zouden worden. Dat was eerder gebeurd in een ander dorp, zo kregen de twee jongens te horen. Via WhatsApp laat hij weten dat de kou uit de lucht is: ‘We hebben een goed gesprek met die mensen gehad en nu zijn we er gelukkig wel welkom.’

Ook in Marokko gelden de coronamaatregelen. ‘De regels zijn best streng hier. De ene helft van de kinderen gaat ’s morgens naar school, de andere helft ’s middags. Ze mogen niet naast elkaar zitten en dragen allemaal een mondkapje in de les.’ Sommige scholen reageren zelfs een beetje bangig. ‘Die willen dat we de tassen schoonmaken voordat we ze uitdelen. En die anderhalve meter afstand is lastig te handhaven als de kinderen naar je toe komen.’ Het wisselt wel per school hoe strikt de regels worden nageleefd. ‘Op andere plekken doen ze niet moeilijk en zijn ze wat relaxter.’

Het project met de schooltassen is intussen uitgebreid. Mensen kunnen ook doneren voor winterkleding en –schoenen. ‘We zagen in de bergen veel kinderen op kapotte schoenen, slippers of blote voeten lopen. Ook nu stroomden de donaties binnen, we zaten al snel op 12.000 euro.’

Nog zeker tot eind oktober verwacht Karim bezig te zijn met dit project. De motivatie haalt hij voor een groot deel uit zijn achtergrond. ‘Mijn ouders zijn Marokko ontvlucht vanwege de armoede. Mijn vader liep hier ook op blote voeten rond. Zelf had ik ook zo’n kind kunnen zijn. Ik heb het geluk gehad dat ik in Europa ben opgegroeid. Maar ik zal nooit vergeten waar ik vandaan kom.’

Ook een ander deel uit zijn verleden heeft Karim gestimuleerd om iets goeds te doen voor anderen. In zijn jeugd zat hij ongeveer vier jaar in detentie. Na zijn vrijlating zette hij zich in voor ex-gedetineerden middels het magazine ‘Made in Prison’ en begon hij met het geven van voorlichting op scholen om jongeren op het rechte pad te houden. ‘Ik heb veel slechte dingen gedaan en ik wilde iets terugdoen voor de wereld’, zegt hij er over. ‘Ik heb veel genomen en nu wil ik iets teruggeven.’ Het project met de schooltassen past mooi in zijn huidige levensopvatting. ‘Iets goeds doen geeft me veel voldoening en ik krijg er veel dankbaarheid voor terug. Het verdiept mijn leven. Maar ik doe het ook uit liefde voor het land en voor mijn ouders.’

Eerdere publicatie in AD.