Kovacs doet geen concessies meer
Binnenkort verschijnt het derde album van Kovacs. Sharon Kovacs is geboren en (deels) opgegroeid in Baarlo. Haar muziek reikt inmiddels tot ver over de landsgrenzen. Op het nieuwe album Child of Sin reflecteert ze op een moeilijke periode in haar jeugd.
Getooid met een fikse, knalgele zonnebril spreekt Sharon Kovacs op een snikhete middag openhartig over de thematiek op haar nieuwe album. De locatie: het terras dat onlangs tot beste van Limburg is uitgeroepen in het centrum van Baarlo, het dorp waar Sharon Kovacs 32 jaar geleden geboren is en de eerste jaren van haar jeugd doorbracht.
De plekjes met een parasol zijn helaas bezet. Is het niet te warm voor haar, zo in die brandende zon? ‘Nee hoor, ik heb mijn gezicht goed ingesmeerd. Ik vind het eigenlijk wel lekker zo.’
De zangeres combineert het interview met een bezoekje aan haar oma, die een paar straten verderop woont. Precies op de plek waar vroeger de lagere school stond van Kovacs, ’t Kempke. Eén keer heeft ze opgetreden in haar geboortedorp, zo zegt ze. ‘Dat was tijdens de viering van 50 jaar bevrijding. Toen heb ik voor al die oudjes in de bibliotheek gespeeld. Dat vonden ze erg leuk,’ zegt ze lachend. ‘En oh ja, ik heb ook nog als kind voor mijn oma gezongen in zaal Habets!’
Ze steekt een sigaret op. Het zal niet de enige zijn tijdens het gesprek. ‘Nee, ik word niet veel herkend in Baarlo. Eigenlijk alleen door mensen die me nog kennen van vroeger. Limburgers zijn sowieso vrij nuchter. Ik vind het wel fijn om hier rond te lopen.’
De zangeres combineert het interview met een bezoekje aan haar oma, die een paar straten verderop woont. Precies op de plek waar vroeger de lagere school stond van Kovacs, ’t Kempke. Eén keer heeft ze opgetreden in haar geboortedorp, zo zegt ze. ‘Dat was tijdens de viering van 50 jaar bevrijding. Toen heb ik voor al die oudjes in de bibliotheek gespeeld. Dat vonden ze erg leuk,’ zegt ze lachend. ‘En oh ja, ik heb ook nog als kind voor mijn oma gezongen in zaal Habets!’
Ze steekt een sigaret op. Het zal niet de enige zijn tijdens het gesprek. ‘Nee, ik word niet veel herkend in Baarlo. Eigenlijk alleen door mensen die me nog kennen van vroeger. Limburgers zijn sowieso vrij nuchter. Ik vind het wel fijn om hier rond te lopen.’
Kovacs woont in Eindhoven, maar verblijft momenteel op de boerderij bij haar moeder in de buurt van Nijmegen (‘met kippen, heel veel andere beesten en een varkensstal die is omgebouwd tot atelier’). Tijdens de coronaperiode besloot ze de stad tijdelijk te verruilen voor het platteland. ‘In Eindhoven is het fijn wonen, maar tijdens covid had ik niks te doen. Al mijn optredens waren afgezegd en dan ga ik op zoek naar afleiding die niet goed voor me is. Dan is het verstandiger om even bij mijn moeder en stiefvader op de boerderij te gaan wonen.’
Haar vroege jeugd in Baarlo speelt een voorname rol op haar nieuwe album, dat binnenkort zal verschijnen. In een aantal liedjes verwijst ze er naar, direct of indirect. Tot haar achtste woonde Kovacs in het kastelendorp aan de Maas. Een roerige periode, al heeft ze er zeker niet alleen nare herinneringen aan. ‘Ik heb een fijne jeugd gehad. Mijn opa en oma woonden hier en die hebben voor mij en mijn zus gezorgd. Ik woonde bij mijn moeder, maar die kon niet optimaal voor ons zorgen. Mijn vader is uit beeld verdwenen voordat ik werd geboren.’
De Hongaarse achternaam Kovacs is afkomstig van de biologische vader van haar halfzus. ‘Ik ben nooit erkend door mijn echte vader. Toen dacht haar vader: “Dan doen we Sharon er ook maar bij”, haha.’ Na een persoonlijke ontboezeming tijdens het gesprek volgt er vaak een bulderende, maar ook wat ongemakkelijke lach. En regelmatig neemt de zangeres een onverwacht zijpad bij het vertellen van haar verhaal, zodat soms enige inspanning vereist is om haar te kunnen volgen. ‘Ik ben snel afgeleid ja. Toch een vorm van ADHD, denk ik.’
Tussen haar 11e en 19e jaar woonde Kovacs bij pleeggezinnen en op internaten. De problematische thuissituatie speelde haar parten. ‘Ik was boos op alles en iedereen en eigenlijk onhandelbaar.’ Pas toen ze besloot om in Eindhoven naar het Rock City Institute te gaan, kwam haar leven in iets rustiger vaarwater. ‘Muziek was een uitlaatklep voor mij.’
Tijdens de coronaperiode was er alle tijd om te reflecteren op haar jeugd. ‘Alles viel stil. En muziek betekent voor mij afleiding en therapie. Dat viel weg. Ik liep tegen een muur aan en zat vast in mijn hoofd en met mijn muziek.’ Ze trok in bij haar vriend in Portugal en begon met schilderen. Ze maakte een aantal portretten, onder andere van haar opa en oma (‘Mijn opa ging ook nog dood in die periode, hij was een soort vaderfiguur voor mij’). Onlangs heeft ze haar eerste werk verkocht, vertelt ze trots.
Kovacs besloot in therapie te gaan, twee keer per week. ‘Pas daarna ben ik weer muziek gaan schrijven. Eerst moest ik mentaal kunnen dealen met dingen die in het verleden zijn gebeurd.’ Al te gedetailleerd wil ze er niet op ingaan, maar het betreft ‘heftige onderwerpen die te maken hebben met misbruik’. ‘Je hele leven denk je dat het jouw schuld is. Nu leer ik dat je moet accepteren wat misbruik met je doet en hoe het je vormt.’
Het nieuwe album is – veelzeggend – getiteld: Child of Sin. ‘Eerder schreef ik al persoonlijke nummers over mama en papa, maar het is de eerste keer dat ik hierover zing. Dat vind ik heel spannend, maar het is ook erg nodig.’
Voor het album verliet ze haar platenlabel en brak ze met haar manager. ‘Ik wilde alles zelf doen en ben independent gegaan. Bij het grote label waar ik zat voelde ik niet de bescherming die ik nodig had bij zo’n gevoelig onderwerp. Te veel mensen nemen dan beslissingen voor jou. Het voelde gewoon niet veilig.’ Wel werkte Kovacs samen met iemand die ze altijd als ‘onbereikbaar’ had beschouwd: de Engelse producer Jonathan Quarmby, bekend van zijn werk met Benjamin Clementine en gelauwerd met de Mercury Prize en een Grammy. Samen met hem schreef ze de liedjes voor Child of Sin. De clips bij de singles nam ze op in Portugal. ‘De Portugese fado klinkt door in Motherless boy. En het liedje dat nu uitkomt, Goldmine, is een klassiek fadostuk.’
Kovacs komt niet bepaald uit een muzikaal gezin. ‘Ik wilde altijd een piano, maar die heb ik nooit gekregen. Mijn vader en moeder hadden helemaal niks met muziek. Ze hebben mij ook niet aangemoedigd om in de muziek te gaan. Wel vonden ze het belangrijk dat ik op de radio kwam, maar dan wel met een luchtig liedje waarmee mensen zich makkelijk kunnen identificeren. Mijn liedjes vonden ze te zwaar.’ (lacht)
Toen een van haar begeleiders Kovacs meenam naar een optreden van Pink in Amsterdam, was ze meteen verkocht. ‘Ik was een jaar of 16, 17 en wist meteen: ‘Dat wil ik ook! Ze zat op een schommel met allemaal van die ringen, kan ik me herinneren. Een paar maanden geleden ontmoette ik de vrouw die dat decor heeft bedacht. Leuk als het zo bij elkaar komt!’
Rond haar 21ste jaar ging Kovacs naar Rock City in Eindhoven. De single My Love van haar eerste album Shades of Black (2015) schreef ze voor de eindpresentatie van de opleiding. Haar debuutalbum, met de hitsingles My Love en Diggin’, werd een onverwacht groot succes. Ook voor Kovacs zelf. ‘Daardoor kan ik nog steeds doen wat ik nu doe. Maar ik had ook moeite om met de bekendheid om te gaan. Ik raakte de weg een beetje kwijt.’
Haar vroege jeugd in Baarlo speelt een voorname rol op haar nieuwe album, dat binnenkort zal verschijnen. In een aantal liedjes verwijst ze er naar, direct of indirect. Tot haar achtste woonde Kovacs in het kastelendorp aan de Maas. Een roerige periode, al heeft ze er zeker niet alleen nare herinneringen aan. ‘Ik heb een fijne jeugd gehad. Mijn opa en oma woonden hier en die hebben voor mij en mijn zus gezorgd. Ik woonde bij mijn moeder, maar die kon niet optimaal voor ons zorgen. Mijn vader is uit beeld verdwenen voordat ik werd geboren.’
De Hongaarse achternaam Kovacs is afkomstig van de biologische vader van haar halfzus. ‘Ik ben nooit erkend door mijn echte vader. Toen dacht haar vader: “Dan doen we Sharon er ook maar bij”, haha.’ Na een persoonlijke ontboezeming tijdens het gesprek volgt er vaak een bulderende, maar ook wat ongemakkelijke lach. En regelmatig neemt de zangeres een onverwacht zijpad bij het vertellen van haar verhaal, zodat soms enige inspanning vereist is om haar te kunnen volgen. ‘Ik ben snel afgeleid ja. Toch een vorm van ADHD, denk ik.’
Tussen haar 11e en 19e jaar woonde Kovacs bij pleeggezinnen en op internaten. De problematische thuissituatie speelde haar parten. ‘Ik was boos op alles en iedereen en eigenlijk onhandelbaar.’ Pas toen ze besloot om in Eindhoven naar het Rock City Institute te gaan, kwam haar leven in iets rustiger vaarwater. ‘Muziek was een uitlaatklep voor mij.’
 |
| foto: Paleyphoto |
Tijdens de coronaperiode was er alle tijd om te reflecteren op haar jeugd. ‘Alles viel stil. En muziek betekent voor mij afleiding en therapie. Dat viel weg. Ik liep tegen een muur aan en zat vast in mijn hoofd en met mijn muziek.’ Ze trok in bij haar vriend in Portugal en begon met schilderen. Ze maakte een aantal portretten, onder andere van haar opa en oma (‘Mijn opa ging ook nog dood in die periode, hij was een soort vaderfiguur voor mij’). Onlangs heeft ze haar eerste werk verkocht, vertelt ze trots.
Kovacs besloot in therapie te gaan, twee keer per week. ‘Pas daarna ben ik weer muziek gaan schrijven. Eerst moest ik mentaal kunnen dealen met dingen die in het verleden zijn gebeurd.’ Al te gedetailleerd wil ze er niet op ingaan, maar het betreft ‘heftige onderwerpen die te maken hebben met misbruik’. ‘Je hele leven denk je dat het jouw schuld is. Nu leer ik dat je moet accepteren wat misbruik met je doet en hoe het je vormt.’
Het nieuwe album is – veelzeggend – getiteld: Child of Sin. ‘Eerder schreef ik al persoonlijke nummers over mama en papa, maar het is de eerste keer dat ik hierover zing. Dat vind ik heel spannend, maar het is ook erg nodig.’
Voor het album verliet ze haar platenlabel en brak ze met haar manager. ‘Ik wilde alles zelf doen en ben independent gegaan. Bij het grote label waar ik zat voelde ik niet de bescherming die ik nodig had bij zo’n gevoelig onderwerp. Te veel mensen nemen dan beslissingen voor jou. Het voelde gewoon niet veilig.’ Wel werkte Kovacs samen met iemand die ze altijd als ‘onbereikbaar’ had beschouwd: de Engelse producer Jonathan Quarmby, bekend van zijn werk met Benjamin Clementine en gelauwerd met de Mercury Prize en een Grammy. Samen met hem schreef ze de liedjes voor Child of Sin. De clips bij de singles nam ze op in Portugal. ‘De Portugese fado klinkt door in Motherless boy. En het liedje dat nu uitkomt, Goldmine, is een klassiek fadostuk.’
Kovacs komt niet bepaald uit een muzikaal gezin. ‘Ik wilde altijd een piano, maar die heb ik nooit gekregen. Mijn vader en moeder hadden helemaal niks met muziek. Ze hebben mij ook niet aangemoedigd om in de muziek te gaan. Wel vonden ze het belangrijk dat ik op de radio kwam, maar dan wel met een luchtig liedje waarmee mensen zich makkelijk kunnen identificeren. Mijn liedjes vonden ze te zwaar.’ (lacht)
Toen een van haar begeleiders Kovacs meenam naar een optreden van Pink in Amsterdam, was ze meteen verkocht. ‘Ik was een jaar of 16, 17 en wist meteen: ‘Dat wil ik ook! Ze zat op een schommel met allemaal van die ringen, kan ik me herinneren. Een paar maanden geleden ontmoette ik de vrouw die dat decor heeft bedacht. Leuk als het zo bij elkaar komt!’
Rond haar 21ste jaar ging Kovacs naar Rock City in Eindhoven. De single My Love van haar eerste album Shades of Black (2015) schreef ze voor de eindpresentatie van de opleiding. Haar debuutalbum, met de hitsingles My Love en Diggin’, werd een onverwacht groot succes. Ook voor Kovacs zelf. ‘Daardoor kan ik nog steeds doen wat ik nu doe. Maar ik had ook moeite om met de bekendheid om te gaan. Ik raakte de weg een beetje kwijt.’
 |
| Foto: Paleyphoto |
Over de meer toegankelijke opvolger Cheap Smell (2018),vernoemd naar haar oude bandje omdat ze terugverlangde naar die tijd, is ze niet tevreden. ‘Ik was erg kwetsbaar in die tijd en liet me wegdrukken door de mensen die aan het album meewerkten. Ik wilde wel af van de donkerte op mijn eerste album, maar zo’n nummer als It’s the weekend, met een rapper, zou ik nu nooit meer doen.’ De fans begrepen haar tweede album ook niet helemaal. ‘Die vroegen zich af: waar is die James Bond-sound gebleven?’
Met haar nieuwe album kan Kovacs zich wel identificeren. ‘Dat wordt veel beter, ik doe geen concessies deze keer.’ In Turkije werkte ze samen met ‘de beste strijkers die ik ooit heb gehoord’. ‘Allemaal gypsies en afkomstig uit dezelfde familie.’ Met hen kwam ze in contact door een eerdere samenwerking met Fuat Güner, in Turkije een bekende rockster en acteur. ‘Een bijkomend voordeel van het Turkse strijkorkest: het was supergoedkoop! Voor een budget waar ik in Nederland met één muzikant kan spelen, had ik daar een heel orkest. En aangezien ik nu alles zelf moet betalen …’
Kovacs treedt regelmatig op in Oost-Europa. Haar muziek wordt gebruikt onder een van de bekendste series in Rusland. Heeft ze enig idee waarom haar muziek juist daar zo aanslaat? ‘Ik weet het niet. Misschien komt het toch door mijn naam haha.’ Ze speelde ook veel in Oekraïne en Rusland. Er stond een grote tour gepland in zes Oekraïense steden, maar die is uiteraard geannuleerd.
‘Ik ben zeker twintig keer in Oekraïne geweest: Odessa, Kiev, Karkov en op andere plekken. Het is heel erg wat daar gebeurt. Ik heb er veel vrienden. Mensen die gevlucht zijn en mijn optreden willen bezoeken, zet ik op de gastenlijst.’
Ze toont een tattoo met een teken van Odessa op haar benen. ‘Dit teken staat op de poort van Odessa. Die heb ik in Oekraïne laten zetten. De mensen daar vind ik heel bijzonder en vrijgevochten. Mijn hart ligt bij hen. Maar ook bij de mensen in Rusland. Ook daar heb ik vrienden die de oorlog uiteraard niet willen. Maar hardop erover praten doen ze liever niet. Dat begrijp ik wel. Het is te gevaarlijk.’
Het nieuwe album Child of Sin is zo goed als klaar. Kovacs heeft nog goedkeuring nodig voor een duet en er moeten nog een paar clips worden gemaakt. Tot die tijd treedt de zangeres op met bestaand materiaal. Ook gaat ze het theater in. ‘Ik vertel mijn verhaal zittend in bad,’ vertelt ze lachend. ‘Fragile heet de theatertour. Het gaat over kwetsbaarheid. Op een vrij kinderlijke manier, zonder al te expliciet te worden, vertel ik over mijn moeilijke jeugd. Het wordt een hele mooie voorstelling!’
Aan het eind van het gesprek laat ze nog een tatoeage zien, met de tekst Child of Sin. ‘De titel van het nieuwe album. Zo voelde ik me toen ja. En nu nog soms.’
Kovacs treedt regelmatig op in Oost-Europa. Haar muziek wordt gebruikt onder een van de bekendste series in Rusland. Heeft ze enig idee waarom haar muziek juist daar zo aanslaat? ‘Ik weet het niet. Misschien komt het toch door mijn naam haha.’ Ze speelde ook veel in Oekraïne en Rusland. Er stond een grote tour gepland in zes Oekraïense steden, maar die is uiteraard geannuleerd.
‘Ik ben zeker twintig keer in Oekraïne geweest: Odessa, Kiev, Karkov en op andere plekken. Het is heel erg wat daar gebeurt. Ik heb er veel vrienden. Mensen die gevlucht zijn en mijn optreden willen bezoeken, zet ik op de gastenlijst.’
Ze toont een tattoo met een teken van Odessa op haar benen. ‘Dit teken staat op de poort van Odessa. Die heb ik in Oekraïne laten zetten. De mensen daar vind ik heel bijzonder en vrijgevochten. Mijn hart ligt bij hen. Maar ook bij de mensen in Rusland. Ook daar heb ik vrienden die de oorlog uiteraard niet willen. Maar hardop erover praten doen ze liever niet. Dat begrijp ik wel. Het is te gevaarlijk.’
Het nieuwe album Child of Sin is zo goed als klaar. Kovacs heeft nog goedkeuring nodig voor een duet en er moeten nog een paar clips worden gemaakt. Tot die tijd treedt de zangeres op met bestaand materiaal. Ook gaat ze het theater in. ‘Ik vertel mijn verhaal zittend in bad,’ vertelt ze lachend. ‘Fragile heet de theatertour. Het gaat over kwetsbaarheid. Op een vrij kinderlijke manier, zonder al te expliciet te worden, vertel ik over mijn moeilijke jeugd. Het wordt een hele mooie voorstelling!’
Aan het eind van het gesprek laat ze nog een tatoeage zien, met de tekst Child of Sin. ‘De titel van het nieuwe album. Zo voelde ik me toen ja. En nu nog soms.’
Eerdere publicatie in de Buun
Geen opmerkingen:
Een reactie posten