De platenkast van Paul McCartney

De verbeelding van muzikant en Beatles-fan Yorick van Norden sloeg op hol toen hij een foto zag van Paul McCartney omringd door zijn platenverzameling, in de muziekkamer van zijn Londense woning. Minutieus bestudeerde Van Norden alle platenruggen om de muzikale voorkeuren van zijn idool te achterhalen. Dit speurwerk leidde tot een omvangrijk boek en een gelijknamige muziek- en theatervoorstelling.

Ruim tweehonderd platen uit de collectie wist Van Norden te determineren. Hieruit selecteerde hij 26 artiesten waarover McCartney zich ooit had uitgelaten. Zelf spreken doet hij de vroegere voorman van The Beatles niet. De route voert via Fred Astaire, Booker T. & The M.G.’s en West Side Story naar de klassieke muziek an Julian Bream. Om te laten zien dat ze ‘niet zo dom waren als ze eruitzagen’, speelden The Beatles op feestjes wel eens een mopje klassiek (Bourrée In E Minor van Bach is verwerkt in Blackbird). 

Veel aandacht is er voor de rivaliteit tussen The Beach Boys en The Beatles, waar alleen de labiele Brian Wilson onder gebukt ging. ‘Ik kon het niet uitstaan dat die vier gasten uit Engeland ons Amerikaanse territorium waren binnengevallen.’ McCartney was lyrisch over de (falset)zang en sound van The Beach Boys. ‘Bij Pet Sounds heb ik vaak gehuild.’

Het boek krijgt een persoonlijk tintje door een brief die Van Norden ontving van Donovan, vriend van McCartney, en een uitgebreid interview in Woodstock met John Sebastian van The Lovin’ Spoonful, een favoriete band van McCartney. ‘Ik bedacht me opeens dat ik nog nooit iemand had geïnterviewd.’ Het gesprek zal drieënhalf uur duren.
Met zijn band Wings raakt McCartney geïnspireerd door de Afrobeat van Fela Kuti. Als Wings in de zomer van 1972 door Europa toert, draagt McCartney op het podium soms Afrikaanse kledij. Ook is hij gefascineerd door de avant-garde van componist Karlheinz Stockhausen, te horen in Tomorrow Never Knows en (het slotakkoord van) A Day In The Life.

Minder verrassend is McCartneys bewondering voor Stevie Wonder. Superstition behoort tot zijn favoriete nummers. De gezamenlijke creatie van het gezapige Ebony And Ivory krijgt iets te veel aandacht. Tot slot: Frank Zappa. Een tegenpool, zou je zeggen. Maar The Beatles droegen opeens een snor, net als Zappa, en Sgt. Pepper was net als Freak Out! van Zappa’s Mothers Of Invention een conceptalbum. De liefde was niet wederzijds. Met We Are Only In For The Money parodieerde Zappa de Sgt. Pepper-hoes. ‘Het was gewoon een prima commerciële band.’ Daar doet hij ze tekort mee.

Eerdere publicatie in Oor.