Let them be

The Analogues staan garant voor razendknappe uitvoeringen van Beatlesnummers die de Fab Four zelf nooit live hebben gespeeld. Nu is er ook een album met eigen materiaal, getiteld ‘Introducing The Analogues Sideshow’. “We zijn allemaal anders en dat hoor je.”

Vanavond spelen The Analogues in de Tilburgse popzaal 013 de volgens hen beste nummers uit de catalogus van The Beatles. Na het openingslied ‘All You Need Is Love’ zal de euforie niet lang op zich laten wachten. Vandaag verschijnt ook het eerste album met eigen materiaal van de band. Hadden ze niet liever de nieuwe, zelfgeschreven liedjes gepresenteerd aan het publiek? Zanger, pianist en gitarist Diederik Nomden: ‘Dan hadden we de zaal niet vol gekregen. En het werk van The Beatles blijft toch de hoofdmoot van wat we doen.’ Zanger en drummer Fred Gehring – ook degene die in 2014 op het idee kwam een Beatlestributeband te beginnen – heeft wel gemengde gevoelens. ‘Voor mij voelt het een beetje dubbel. Het was heel aantrekkelijk geweest om die nummers vanavond te spelen, maar we gaan de plaat natuurlijk wel promoten.’

Tijdens het beluisteren van Introducing The Analogues Sideshow ga je bijna automatisch op zoek naar Beatlesverwijzingen. Zo neigt het piano-intro van ‘Say You Will’ naar ‘Let It Be’, hoor je in ‘Nothing Can Hurt Me Today’ het gitaarwerk terug van ‘Get Back’ (en het ritme van ‘Ob-La-Di, Ob-La-Da’) en hadden de melodielijnen van ‘Damned if You Do’ en ‘Magnetic Fields’ ook van Paul McCartney afkomstig kunnen zijn. ‘Je vergeet “Hey Bulldog” in “Goodfoot”,’ zegt bassist, pianist, zanger, musical director en medeoprichter Bart van Poppel. ‘We zouden er een quiz van kunnen maken,’ grapt Gehring. Maar ja, wat wil je ook met een band die zich al acht jaar minutieus verdiept in het werk van de Fab Four om de liedjes zo perfect mogelijk uit te voeren op authentieke instrumenten.

Elton John
Introducing The Analogues Sideshow is ambachtelijke gitaarpop met fraaie meerstemmige zang. Vakwerk van vijf zeer ervaren muzikanten, bijgestaan door een gezelschap van strijkers en blazers. Doortimmerd en gedegen, maar bij vlagen ook verrassend en frivool. Nomden: ‘Dat mensen de link met The Beatles leggen begrijp ik wel. In ons eigen materiaal maken we ook gebruik van een mellotron, een Epiphone Casinogitaar, een hammondorgel en elektrische piano’s.’ Gehring: ‘Qua sfeer en harmonie zal het er zeker veel van weg hebben, maar het is meer dan dat.’ Zanger/gitarist Jac Bico: ‘Qua sound is de plaat heel gevarieerd geworden. Dat is dan weer wel een overeenkomst met The Beatles.’

‘Het is een eclectische plaat,’ meent ook Nomden. ‘Met invloeden van The Hollies, The Kinks en Procol Harum. Omdat onze roots in de sixties liggen, kom je al snel uit bij bepaalde melodieën. Akkoorden en koortjes die aan The Beatles herinneren, maar we hebben een veel breder palet gebruikt.’ Van Poppel: ‘Als je onbevangen luistert hoor je uiteenlopende compositorische invloeden uit de jaren zestig en zeventig: van The Move en The Who tot The Small Faces. En zelfs Elton John.’

Geen egogedoe|
Wat zeker bijgedragen heeft aan de diversiteit van het album is het feit dat alle bandleden songs hebben geschreven. Nomden: ‘De een schrijft wat directer, de ander zoekt meer de poëzie in tekst en muziek. Het zijn subtiele verschillen die misschien niet voor iedereen meteen hoorbaar zijn.’ Bico: ‘We zijn allemaal anders en dat hoor je. De een schrijft wat melodischer, de ander meer vanuit een groove.’

Voor de oorsprong van de plaat moeten we terug naar de coronaperiode. ‘Toen alles twee jaar stillag, hebben we de koppen bij elkaar gestoken en zijn we ons gaan richten op muziek die nog niet bestond,’ vertelt Nomden. ‘We zijn een weekendje bij elkaar gaan zitten met drie eigen nummers die we al hadden – “Say What You Will”, “Goodfoot” en “Turn into Sand” – om te kijken of het wat kon worden. Al snel dachten we: dit is wel tof. Toen na de tweede lockdown alles weer openging waren alle liedjes klaar, met inbreng van iedereen. Het is heel fijn dat we dit met zijn vijven in zo’n relaxte sfeer hebben kunnen doen, zonder egogedoe.’

Zoals de naam al suggereert is The Analogues Sideshow een nevenproject. En dat blijft zo. Nomden: ‘We zijn begonnen met The Beatles en op dat spoor blijven we zolang het kan.’ Er is dus geen kans dat dit het hoofdproject wordt? Gehring: ‘Nee, daarvoor zijn The Analogues te groot, met zestig à zeventig shows per jaar. Als The Sideshow groter wordt dan The Beatles gaan we erover nadenken, haha. Maar we vinden het al fantastisch dat we zo veel positieve reacties krijgen.’

Verwarring
Bij de introductie van een nieuw album scheelt het wel als er al een fanschare is. Gehring: ‘De mensen kennen ons al, maar daardoor ligt de lat ook erg hoog.’ Hij verwacht niet dat liefhebbers van The Analogues ook allemaal direct zullen warmlopen voor The Analogues Sideshow. ‘Als we twintig procent zover krijgen dat ze onze eigen muziek omhelzen, zou dat al prachtig zijn.’

De naam The Analogues gebruiken voor het nevenproject was geen optie voor het vijftal. Gehring: ‘Dat zou voor verwarring zorgen. Dan verwachten de mensen The Beatles, maar vervolgens krijgen ze iets totaal anders. Het voordeel van deze bandnaam is ook dat je in de kranten wordt besproken.’

In het najaar volgt er een clubtour met de nieuwe plaat. ‘We zien wel waar het schip strandt,’ zegt Gehring. ‘Hopelijk komen de mensen, maar dat denk ik wel. En als het niet keihard uitverkoopt, zeggen we gewoon: in de tweede set doen we alleen maar Beatles.’

Misschien is het een idee om de show vanavond op het laatste moment om te gooien en toch eigen werk te spelen? Gehring: ‘Het zou interessant zijn om te kijken hoe het publiek dan reageert, haha.’

Eerdere publicatie in VPRO Gids