Prairies, whisky & highways

Ramblin’ Roots is het ontdekfestival voor de liefhebber van americana en roots. Een gesprek met programmeur Sytse Wils over authenticiteit, Belgische blues en échte instrumenten.

Voor zijn werkzaamheden voor Ekko, Tivoli - Vredenburg en Into the great wide open kwam muziekprogrammeur Sytse Wils in aanraking met tal van muziekgenres. Maar ameri - cana heeft een speciaal plekje in zijn hart. Het is het pure karakter ervan dat hem zo aanspreekt. ‘Ameri - cana is muziek die voor je ogen wordt gemaakt. What you see is what you get. In de huidige popmu - ziek is, zeker bij liveoptredens, alles geregisseerd en geproduceerd. Americana heeft nog die authentici - teit waar ik zo van hou. Het is muziek die echte ver - halen vertelt.’ Sytse is medeorganisator van Ram - blin’ Roots, het festival voor americana, blues, roots, alt-country en aanverwanten, dat deze maand voor de achtste keer plaatsvindt in TivoliVredenburg.

De bakermat van americana ligt in de VS, maar er staan vooral Europese namen in de line-up. Hoe komt dat?

‘Vanwege corona zijn Amerikaanse artiesten nog steeds een beetje voorzichtig en moeilijk te boeken. Dus zijn we voor het grootste deel aange - wezen op Europa. Dat is niet erg, want uit Engeland of Ierland komt genoeg geweldige rootsmuziek, net als uit België en Nederland trouwens. Maar eerlijk is eerlijk: als ik een grote naam had kunnen boeken, had ik daar zeker naar gekeken. Iemand als Mary Gauthier bijvoorbeeld. Haar tournee komt net ongunstig uit voor ons: een week later komt zij wel naar TivoliVredenburg.’

Wat voor acts kunnen we zoal verwachten?

‘Baptiste W. Hamon bijvoorbeeld. Een Fransman die ingetogen americana maakt, maar dan Franstalig. Er is net een bijzondere plaat van hem uit. Het festival staat sowieso bol van de contrasten. Zo maakt de Belgische band Boogie Beasts rauwe op bluesriffs georiënteerde rock met mondharmo - nica, in de lijn van The Black Keys en R.L. Burnside. Ik vind het ook gaaf dat de Nederlandse VanWyck er is. Zij heeft een authentieke, overtuigende stem en maakt heel goede liedjes met een intieme sound. Pas op latere leeftijd heeft ze haar droom nagejaagd. Dit jaar verscheen haar vierde album, opgenomen in LA. Ook in de VS krijgt ze mooie recensies. Weer iets heel anders is PM Warson, een jonge Londenaar die vintage blue eyed soul maakt, gecombineerd met r&b. Hij heeft een geweldige stem. Een festival-act die zeker in de smaak gaat vallen.’

Ramblin’ Roots beleeft nu z’n achtste editie. Hoe heeft het festival zich door de jaren heen ontwikkeld?

‘Het is voortgekomen uit Blue Highways, dat van 2000 tot 2011 werd georganiseerd in Muziekcentrum Vredenburg. Ramblin’ Roots programmeert iets breder: niet alleen americana en country, maar ook blues en soul. Het was meteen een succes, zodat we het hele jaar door concerten konden organiseren die aan het festival gekoppeld waren. Intussen zijn er al meer dan zeventig americana-optredens in TivoliVredenburg geweest, met Rosanne Cash als een van de hoogtepunten. Qua vorm en inhoud is het festival niet erg veranderd. Wel is er een shift gemaakt in de programmering van grote namen. We willen meer een ontdekfestival zijn, met interessante bands die niet per se heel bekend zijn in Nederland of die voor het eerst hier optreden. Op de eerste editie stond nog Robert Cray. Mijn favoriet, Steve Earle, probeer ik wel elk jaar te strikken. Ook voor volgend jaar ben ik er alweer mee bezig.’

Is Ramblin’ Roots aantrekkelijk voor een brede doelgroep?

‘Er komen vooral 40-plussers. Iemand als Marcus King zou ook een jonger publiek aanspreken, dus die willen we er heel graag een keer bij hebben. Hij is een jonge bluesgast die 100 procent klassieke bluesrock speelt, maar over een soort coolness beschikt waardoor hij ook wordt gevolgd door twintigers en dertigers. Ik zou het wel fijn vinden als er van onderaf wat nieuwe aanwas komt. Maar ik ga niet geforceerd hippe crossovers in genres zoeken. Wat wel leuk is: pa die met zijn zoon of dochter komt kijken. Twee generaties, dat zie je best veel bij dit soort festivals. En dat is mooi.’

VanWyck

VanWyck is de band van de Amsterdamse singer-songwriter Christien Oele. Met haar donkere alt-folk en americana wordt ze vergeleken met Natalie Merchant, Leonard Cohen en Laura Marling. Ze heeft vier albums uitgebracht, treedt op in binnen- en buitenland en staat op Ramblin’Roots. ‘Ik val op die warme Amerikaanse sound.’ ‘Wat mij vooral aanspreekt van Ramblin’ Roots is de aandacht voor muziek met echte instrumenten. Dat is de basis voor americana. Ik val ook erg op de warme Amerikaanse sound, of het nu country is of alt-country, met veel nadruk op de stem en het verhaal dat die stem vertelt. Mijn favoriete americana-artiesten zijn Lucinda Williams, Gillian Welch en Rhiannon Gideons, een nieuwe naam. Our Native Daughters, een band met vier afro-Amerikaanse vrouwen die banjo spelen, vind ik ook prachtig. En de Brabantse singer-songwriter Mercy John. Hij beschikt over een prachtige sound en schreef mee aan Roller Coaster van Danny Vera. Mijn eigen muziek is meer dan americana alleen: Ik zing niet over Amerikaanse onderwerpen als prairies, whisky en highways, maar over wat ik zoal meemaak. Soms lijkt het meer op Schotse folk. Mensen vergelijken me ook met Kate Bush. Vanaf het begin heb ik wel geprobeerd een eigen territorium af te bakenen. Dat lukt steeds beter.'

Eerdere publicatie Uitagenda Utrecht