"Een kinderboek als 'Lampje' is al lang niet meer geschreven"
Na zo'n twintig jaar als illustrator te hebben gewerkt, besloot de Annet Schaap zelf een kinderboek te schrijven. Met succes.
Het verhaal gaat over de dochter van een vuurtorenwachter, die schuldig wordt bevonden aan een scheepsramp en moet gaan werken in een landhuis. Daar woont, zo wordt beweerd, een monster. Tussen het meisje en het 'monster' (een jongen met een vissenstaart) ontwikkelt zich, na de nodige weerstand van beide kanten, een bijzondere band. "Bij Lake Michigan zag ik een vuurtoren met een huisje ernaast, en dacht: daar ga ik een boek over schrijven."
Zo lijkt het alsof Schaap 'Lampje' uit haar mouw schudde, maar het tegendeel is waar. Vele jaren heeft het geduurd voordat de Utrechtse illustrator (o.a. van kinderboeken van Jacques Vriens en Francine Oomen) haar tekenpotlood verruilde voor de kroontjespen, zo vertelt ze in haar werkplaats aan de Vlampijpstraat. "Lange tijd lukte het schrijven me niet. Maar ik voelde dat ik het wel kon. Als spieren die je wel hebt, maar nooit gebruikt." Al op de schrijversschool had ze de wens om een kinderboek te schrijven. "Maar ik dacht toen: dat is zoveel werk, het lukt me nooit."
Schaap legde de lat hoog voor zichzelf. "Alles wat ik schreef, moest door een strenge commissie. Het was nooit goed genoeg. En dus kwam het er maar niet uit." Regelmatig las ze kinderboeken waarvan ze dacht: dat kan ik ook. "Maar ja, bewijs het dan ook maar." Wat het schrijven op gang hielp, was de relatie die ze pas op latere leeftijd kreeg. Met haar Canadese vriend en hun kind reisde ze meerdere keren door de VS. "En toen kon het opeens wel. Ik had ook minder tijd om na te denken. Er bleek iets gegroeid dat naar buiten wilde." In drie jaar tijd schreef, en illustreerde het lijvige avonturensprookje 'Lampje' (bijna 325 bladzijdes).
En haar schrijfdebuut bleek zowaar een ongekend succes, bij zowel kinderen als de ouders. "Kinderen vinden een boek gewoon leuk of zielig. Maar ouders vertelden me dat ze gehuild hadden en dat ze weer hadden kunnen lezen als een kind." 'Lampje' won reeds een debutantenprijs en onlang de Woutertje Pieterse Prijs voor beste kinderboek. "Ik had ontzettend gehoopt dat mensen het mooi zouden vinden en dat ze zouden zeggen: "Ja, maak er nog maar een". Maar dit succes had ik in mijn stoutste dromen niet verwacht!"
Heeft ze er een verklaring voor? "Een vriendin van mij, schrijfster Janneke Schotveld, zei dat Lampje een soort gat vult; het is een kinderboek zoals ze al lang niet meer worden geschreven. Over sprookjesachtige dingen, en met grote, droevige niet-realistische verhalen over realistische onderwerpen."
En het smaakt naar meer: Schaap is al met een opvolger bezig. "Daar ga ik echt niks over vertellen hoor, behalve dat het weer supermoeilijk is."
Het verhaal gaat over de dochter van een vuurtorenwachter, die schuldig wordt bevonden aan een scheepsramp en moet gaan werken in een landhuis. Daar woont, zo wordt beweerd, een monster. Tussen het meisje en het 'monster' (een jongen met een vissenstaart) ontwikkelt zich, na de nodige weerstand van beide kanten, een bijzondere band. "Bij Lake Michigan zag ik een vuurtoren met een huisje ernaast, en dacht: daar ga ik een boek over schrijven."
Zo lijkt het alsof Schaap 'Lampje' uit haar mouw schudde, maar het tegendeel is waar. Vele jaren heeft het geduurd voordat de Utrechtse illustrator (o.a. van kinderboeken van Jacques Vriens en Francine Oomen) haar tekenpotlood verruilde voor de kroontjespen, zo vertelt ze in haar werkplaats aan de Vlampijpstraat. "Lange tijd lukte het schrijven me niet. Maar ik voelde dat ik het wel kon. Als spieren die je wel hebt, maar nooit gebruikt." Al op de schrijversschool had ze de wens om een kinderboek te schrijven. "Maar ik dacht toen: dat is zoveel werk, het lukt me nooit." Schaap legde de lat hoog voor zichzelf. "Alles wat ik schreef, moest door een strenge commissie. Het was nooit goed genoeg. En dus kwam het er maar niet uit." Regelmatig las ze kinderboeken waarvan ze dacht: dat kan ik ook. "Maar ja, bewijs het dan ook maar." Wat het schrijven op gang hielp, was de relatie die ze pas op latere leeftijd kreeg. Met haar Canadese vriend en hun kind reisde ze meerdere keren door de VS. "En toen kon het opeens wel. Ik had ook minder tijd om na te denken. Er bleek iets gegroeid dat naar buiten wilde." In drie jaar tijd schreef, en illustreerde het lijvige avonturensprookje 'Lampje' (bijna 325 bladzijdes).
En haar schrijfdebuut bleek zowaar een ongekend succes, bij zowel kinderen als de ouders. "Kinderen vinden een boek gewoon leuk of zielig. Maar ouders vertelden me dat ze gehuild hadden en dat ze weer hadden kunnen lezen als een kind." 'Lampje' won reeds een debutantenprijs en onlang de Woutertje Pieterse Prijs voor beste kinderboek. "Ik had ontzettend gehoopt dat mensen het mooi zouden vinden en dat ze zouden zeggen: "Ja, maak er nog maar een". Maar dit succes had ik in mijn stoutste dromen niet verwacht!"
Heeft ze er een verklaring voor? "Een vriendin van mij, schrijfster Janneke Schotveld, zei dat Lampje een soort gat vult; het is een kinderboek zoals ze al lang niet meer worden geschreven. Over sprookjesachtige dingen, en met grote, droevige niet-realistische verhalen over realistische onderwerpen."
En het smaakt naar meer: Schaap is al met een opvolger bezig. "Daar ga ik echt niks over vertellen hoor, behalve dat het weer supermoeilijk is."
Eerdere publicatie in het Stadsblad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten