Wat doe jij nou?
Waar zijn de Utrechters uit de culturele scene mee bezig nu alle evenementen zijn afgelast? Klavecinist en organist Tineke Steenbrink van Holland Baroque.
'Vaak heb ik de afgelopen jaren gedacht aan wat ik zou doen als ik een zee van tijd voor me had liggen. Een heel lijstje had ik. Niets van het lijstje heb ik gedaan sinds we thuis moeten blijven. Blijkbaar heeft deze gedwongen stilstand toch een hele andere inpakt op mij dan een gekozen halt. Wel heeft iets in de trant van mijn voornemens mij te pakken. Ik heb mijn tanden in een geschiedkundig onderwerp gezet, dat te maken heeft met mijn beroep en waar ik vandaan kom: een dorpje in Brabant. Samen met stagiaire Nino Natroshvili ben ik op zoek gegaan naar muziek uit Brabantse kloosters in de 17de eeuw. Echt een niche. Uren en uren boeken zitten doorspitten, bibliotheken aanschrijven. Die zijn nu ook dicht dus veel sporen lopen dood. Gelukkig hebben veel collegae tijd om te helpen en kennis te delen. Er ontstaat een verbroedering die blijft, hoop ik.
Voor de musici van Holland Baroque hebben we een Noodfonds opgericht. Vooral mijn tweelingzus Judith heeft zich als een leeuw hiervoor ingezet.
Geld stroomde binnen, wat we konden verdelen onder 33 musici en studenten die mee zouden spelen bij de afgelaste concerten. Dat is echt hartverwarmend. Het Utrechtse publiek begrijpt de nood van de kunstenaars en wil wat doen. Zo kreeg ik een briefje in de bus: ‘ik zag je fietsen in het park, en dacht hoezeer ik de concerten mis. Op het eerste concert van jullie zit ik op de eerste rij’. Dat is fantastisch om te lezen natuurlijk. Het hele online gebeuren van filmpjes uploaden en delen laat ik aan mij voorbijgaan. Ik heb er mijn twijfels over. Het is toch echt anders in een huiskamer in je eentje te spelen dan samen met je collegae in een mooiklinkende ruimte.
Ik gaf al een tijdje Nederlandse les aan buitenlandse musici, tussen de repetities door, tijdens treinreizen. Dat heb ik nu online voortgezet en uitgebreid. Zes dagen per week werken we met een groep van acht musici, verspreid over heel Europa, van 18h tot 19h aan het Nederlands. Ongelofelijk hoe dit groepje aan elkaar is gehecht geraakt en door de lessen elkaar is leren kennen. Neveneffect is dat ik mijn eigen taal beter leer kennen en we houden elkaar ook een beetje op de been. Waar ik echt naar uitkijk is dat ik de Domkerk weer kan binnenlopen. Gewoon even dat rondje, langs het doopvond, achter het koor door en even in de banken zitten. Kijken hoe de toeristen genieten en omhoogkijken naar de hoge gewelven en prachtige kleuren van het glas in lood. Hoe ze voor het eerst iets zien waar ik al jaren van geniet, het door hun ogen weer als voor het eerst te zien.
Alles is afgezegd, dus dat betekent van maart tot september geen inkomen. We kunnen nog niet overzien wat dat allemaal gaat betekenen. Wel geef ik nog online wat les aan studenten van het Koninklijk Conservatorium van Den Haag. Een deel van het werk kan daar wel online van doorgaan, alhoewel ik mij soms afvraag of het inhoudelijk wat oplevert voor de studenten. Ons beroep is podiumkunst, dat is via een scherm onbenaderbaar.'
Geld stroomde binnen, wat we konden verdelen onder 33 musici en studenten die mee zouden spelen bij de afgelaste concerten. Dat is echt hartverwarmend. Het Utrechtse publiek begrijpt de nood van de kunstenaars en wil wat doen. Zo kreeg ik een briefje in de bus: ‘ik zag je fietsen in het park, en dacht hoezeer ik de concerten mis. Op het eerste concert van jullie zit ik op de eerste rij’. Dat is fantastisch om te lezen natuurlijk. Het hele online gebeuren van filmpjes uploaden en delen laat ik aan mij voorbijgaan. Ik heb er mijn twijfels over. Het is toch echt anders in een huiskamer in je eentje te spelen dan samen met je collegae in een mooiklinkende ruimte.
Ik gaf al een tijdje Nederlandse les aan buitenlandse musici, tussen de repetities door, tijdens treinreizen. Dat heb ik nu online voortgezet en uitgebreid. Zes dagen per week werken we met een groep van acht musici, verspreid over heel Europa, van 18h tot 19h aan het Nederlands. Ongelofelijk hoe dit groepje aan elkaar is gehecht geraakt en door de lessen elkaar is leren kennen. Neveneffect is dat ik mijn eigen taal beter leer kennen en we houden elkaar ook een beetje op de been. Waar ik echt naar uitkijk is dat ik de Domkerk weer kan binnenlopen. Gewoon even dat rondje, langs het doopvond, achter het koor door en even in de banken zitten. Kijken hoe de toeristen genieten en omhoogkijken naar de hoge gewelven en prachtige kleuren van het glas in lood. Hoe ze voor het eerst iets zien waar ik al jaren van geniet, het door hun ogen weer als voor het eerst te zien.
Alles is afgezegd, dus dat betekent van maart tot september geen inkomen. We kunnen nog niet overzien wat dat allemaal gaat betekenen. Wel geef ik nog online wat les aan studenten van het Koninklijk Conservatorium van Den Haag. Een deel van het werk kan daar wel online van doorgaan, alhoewel ik mij soms afvraag of het inhoudelijk wat oplevert voor de studenten. Ons beroep is podiumkunst, dat is via een scherm onbenaderbaar.'
Eerder verschenen op Thuisagenda Utrecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten