Van bouwval tot hotel

Drie jaar geleden kochten Paul en Cocky Barendregt, broer en zus, een verwaarloosd hotel aan de Tolsteegsingel. Samen met hun drie dochters hebben ze er nieuw leven ingeblazen en er een familieproject van gemaakt: Muze Hotel Utrecht. ‘Als onze partners niet waren overleden, was dit nooit tot stand gekomen.’

,,Dit is de botanische tuin’’, zegt Paul tijdens de rondleiding. De muren van de hotelkamer zijn groen en boven het bed zijn mooie bloemen geschilderd. Het uitzicht op de singel mag er ook zijn. ,,Alle kamers hebben een thema dat subtiel verwerkt is in de vormgeving.’’ De andere vijf kamers verwijzen naar het Spoorwegmuseum, het Centraal Museum, Van Speelklok tot Pierement, het Universiteitsmuseum en de Sterrenwacht.

Lange tijd stond het Utrechtse hotel bekend onder de naam 'Parkhotel Eijtinger'. De vroegere eigenaresse woonde er veertig jaar, maar de laatste jaren was ze niet meer in staat om het te onderhouden. Toen het verwaarloosde pand aan de Tolsteegwinkel te koop werd aangeboden, besloten Paul en Cocky Barendregt om hun droom te realiseren. Ze kochten de bouwval met als doel het volledig op te knappen. ,,Alle verbouwingen waren houtje-touwtje gedaan,’’ vertelt Paul. ,,En als er ergens een lekkage was, legde de vorige bewoonster er gewoon een zeiltje overheen.’’

Tijdens de eerste bezichtiging merkte hij al dat de renovatie geen sinecure zou worden. ,,Toen ik er met de makelaar binnen was geweest, was het eerste wat ik thuis deed mijn handen wassen.’’ Decennialang was er nauwelijks onderhoud verricht. Gasten kwamen er al jaren niet meer. ,,Ik woon vlakbij en ik wist dat het hotel hier al dertig jaar staat, maar ik heb nooit bezoekers gezien.’’

Hoe kwamen broer en zus Barendregt op het idee om gezamenlijk het uitgewoonde pand te kopen? ,,We hadden allebei een B&B in Utrecht en wilden al langer samen iets gaan doen. Eerst dachten we erover om een huis in Frankrijk te kopen, maar toen kwam dit vrij,’’ vertelt Cocky. Paul: ,,Met een paar ton komen we er wel’’, dachten we. Uiteindelijk zijn de kosten nog flink opgelopen.’’ Ze legden al hun geld bij elkaar, sloten een extra hypotheek af op hun huis en leenden een bedrag. Om de financiering helemaal rond te krijgen, werd er aan het eind van de renovatie nog een crowdfundingsactie opgestart.

Bij een dergelijk omvangrijk familieproject is een goede onderlinge relatie wel een vereiste. Respectievelijk 17 en 11 jaar geleden verloren Paul en Cocky hun partner, met als positief effect dat ze elkaar vaker opzochten en meer naar elkaar toegroeiden. ,,We herkenden het verdriet van de ander,’’ zegt Cocky. Vakanties werden voortaan samen georganiseerd en ook hun drie dochters (Bo, Puk en Belle) trokken meer samen op. Met zijn vijven is er drie jaar lang gewerkt aan de verbouwing van het hotel. Van een leien dakje ging het niet: vergunningen en financieringen lieten op zich wachten, de projectleider van de aannemer overleed plotseling, er bleek veel meer werk te zijn dan voorzien, de lift werd verkeerd geïnstalleerd, etc. etc.

Maar na zo’n 1000 dagen is het wonder geschied en is het hotel weer toonbaar, en bewoonbaar. Toenmalig burgemeester Van Zanen verrichte op 30 juni, zijn laatste werkdag, de officiële opening. Corona gooide echter roet in het eten. Paul maakt zich zorgen over de toekomst, maar is wel optimistisch. ,,Het moet niet te lang duren, maar tot volgend jaar zomer kunnen we het wel uitzingen. Ik ben er wel erg trots op dat het echt een familieproject is geworden!’’

Cineast Martin de Vries heeft drie jaar lang de familie Barendregt gevolgd tijdens de realisatie van hun 'bouwval tot hotel' in Utrecht. Op indringende en humoristische wijze, geeft hij een intiem inkijkje bij een hechte familie die samen een avontuur aangaan. Het resultaat is een film met het herkenbare wel en wee die thuis horen bij iedere familie, op scherp gezet door het immense project wat nooit lijkt te eindigen.

Eerdere publicatie in AD Utrechts Nieuwsblad