De Kleedkamer: Bodil de la Parra

Wat doen acteurs voor ze het podium opgaan? Hebben ze last van plankenkoorts? Wat zijn hun kleedkamerrituelen? Deze maand: Bodil de la Parra. 

  Dagen van Rijst is je tweede solovoorstelling. Heb je meer last van zenuwen als je alleen op het podium staat?

‘Ja, je moet toch in je eentje anderhalf uur de boog gespannen houden. Cabaretiers zijn niet anders gewend natuurlijk, die hebben directe interactie met het publiek. Maar voor mij is dat lastiger. Het meeste kijk ik op tegen een scène waarin ik met stukken decor moet slepen. Dat vraagt om een goede spelersconditie. Tegelijkertijd wil je dat de tekst vloeiend doorstroomt. Als je in een solovoorstelling een stukje tekst vergeet, moet je het zelf opvangen. Maar als je de eerste zinnen van de voorstelling eenmaal hebt gezegd, zit je er – als het goed is – wel meteen in. Dan kun je gáán en is optreden heerlijk!’

Zijn er gewoontes waaraan je je vasthoudt voordat je het podium opgaat?

‘Door in de kleedkamer ademhalings- en stemoefeningen te doen, probeer ik een balans te zoeken en rustig te worden. Ook controleer ik voor deze voorstelling mijn zendertje, want ik zing een stukje mee met de geluidsscore. In de zaal oefen ik vervolgens delen uit de voorstelling. Soms doe ik een “Italiaantje”, een bekend begrip in de acteerwereld. Dat is een tekstrepetitie op de snelle manier waarop Italianen spreken. Zonder nadenken, zonder emotie, gewoon ratelen om je tekstkennis te verbeteren. Helaas kun je, ondanks alle voorbereiding, toch nog opeens overvallen worden door de zenuwen. Maar het hoort er allemaal bij. En als je eenmaal bent begonnen, stuwt het publiek je tot grotere hoogten en kun je samen gaan vliegen.’

Is er vlak voor een première nog extra spanning?

‘Ja, bij deze voorstelling zag ik er als een berg tegenop. Ook al omdat ‘ie zo persoonlijk is. Dan kan ik ineens verteerd worden door de zenuwen. Maar het gekke is dat je na de première juist in een onderspanning kunt raken. Big deal, denk je dan bij een volgende voorstelling. Soms word ik dan overvallen door een acute moeheid en wil ik alleen maar slapen, terwijl ik over een kwartier het podium op moet. Als ik zo inkak, wordt het niks natuurlijk. Dan ga ik maar koffiedrinken en chocolade eten.’

Waar gaat Dagen van Rijst over?

‘Op basis van jeugdervaringen ga ik op zoek naar mijn Chinese roots. Ik ben opgegroeid in een flat in Amsterdam Osdorp, waar ik laveerde tussen mijn vrijgevochten, artistieke ouders (haar vader is filmregisseur Pim de la Parra, red.) en grootouders van Indo-Chinese afkomst die een verdieping hoger woonden. Mijn oma kon heerlijk koken en maakte altijd genoeg voor ons allemaal, zodat ik voortdurend ik met pannetjes eten van de ene naar de andere verdieping liep. Het is een heel kleurrijk verleden waar ik uit put, maar op school werd ik buitengesloten. Zo was er een bekrompen leraar die zei dat het bij ons niet pluis was. Andere kinderen kwamen dus niet bij ons op bezoek. In de voorstelling blikt ik terug op vroeger, ontrafel ik mijn familiegeschiedenis, maar trek ik ook een lijn naar het heden.’

Eerdere publicatie in Uitagenda Utrecht.