‘Ik was geen podiumdier’
Toen nederpop begin jaren tachtig opkwam, liet het Delftse kwartet The Mo een heel ander geluid horen: inventieve pop zonder bas en elektrische gitaar, maar met clavinet, elektrische piano en fagot. ‘Het ging zo snel, het was amper te bevatten.’Aanvankelijk reageert Heili Helder, de oorspronkelijke zangeres van The Mo, wat terughoudend als ze gevraagd wordt om terug te blikken op de succesperiode van de band. ‘Het is ruim veertig jaar geleden. Wat moet ik daar nog over zeggen?’ Een dag later laat ze weten toch te willen meewerken. ‘Ik ben fan van de VPRO.’
Helder wordt nog regelmatig herinnerd aan haar tijd bij de Delftse formatie The Mo, ook bekend als Mo. ‘Mensen vragen me dan of ik de zangeres ben van die leuke band van toen.’ Een leuke band was The Mo zeker. Het debuutalbum klinkt nog even fris en origineel als toen. Helder: ‘“Fred Astaire” vind ik nog steeds erg goed. Net als “Release Me”, met die mooie fagotsolo aan het eind. Mijn favoriete nummer is “Nancy”, met die stuwende fagot, de staccato zang en het kinderkoor – dat waren wij zelf trouwens.’
‘Fred Astaire’ betekende de doorbraak van The Mo. ‘Een bijzondere compositie: geen refrein aan het einde, maar alleen handgeklap. En het swingt ontzettend! Iemand vertelde ooit dat het een klassiek akkoordenschema heeft. Dat vond ik wel verrassend. We hebben het singletje trouwens opgestuurd naar Fred Astaire. Hij schreef terug dat hij het een mooi nummer vond. Die brief heb ik nog steeds.’
De meeste liedjes op het debuutalbum kwamen uit de pen van de broers Clemens en Huub de Lange. ‘Ik had een tijd in Engeland gewoond, dus ik paste het Engels weleens aan. Sommige teksten zijn ook door mij geschreven.’
Gilbert O’Sullivan
Voordat ze zangeres werd van The Mo volgde Helder een opleiding tot verpleegkundige in Groot-Brittannië. ‘Eigenlijk ging ik ernaartoe omdat ik mijn idool Gilbert O’Sullivan wilde ontmoeten, haha. Dat is er nooit van gekomen.’ Terug in Nederland zag ze in een Delftse krant een advertentie van een groep die een zangeres zocht. ‘Leuk, dacht ik. Op amateurniveau zong ik al langer, maar ik had nooit verwacht dit in een bekende band te doen.’ Want dat was wat er gebeurde. Een jaar later stond debuutplaat Mo in de albumtoptien en waren de singles ‘Nancy’ en ‘Fred Astaire’ hits geworden.
The Mo speelde overal en trad op in TopPop en Countdown. Echt genieten van het succes kon Helder niet. ‘Het ging allemaal zo snel, het was amper te bevatten. Tussen de eerste repetitie en het succes van “Fred Astaire” zat ongeveer een jaar. Van mij werd opeens verwacht dat ik een podiumdier was – en dit vier, vijf keer per week – en dat was ik niet. We werden in het diepe gegooid, terwijl we nog niet konden zwemmen. In die tijd werd je ook niet begeleid. Het plezier verdween snel.’
Daarnaast werd de groep niet altijd even gelukkig geprogrammeerd. In een discotheek in de Achterhoek, stampvol aangeschoten, schreeuwende jongeren, werd er vanaf het eerste nummer bier naar het podium gegooid. ‘Op dit soort stadsefratsenmuziek zaten ze totaal niet te wachten, ze hadden liever een stevige rockband. Nogal een miskleun,’ vertelt Helder lachend.
‘Fred Astaire’ betekende de doorbraak van The Mo. ‘Een bijzondere compositie: geen refrein aan het einde, maar alleen handgeklap. En het swingt ontzettend! Iemand vertelde ooit dat het een klassiek akkoordenschema heeft. Dat vond ik wel verrassend. We hebben het singletje trouwens opgestuurd naar Fred Astaire. Hij schreef terug dat hij het een mooi nummer vond. Die brief heb ik nog steeds.’
De meeste liedjes op het debuutalbum kwamen uit de pen van de broers Clemens en Huub de Lange. ‘Ik had een tijd in Engeland gewoond, dus ik paste het Engels weleens aan. Sommige teksten zijn ook door mij geschreven.’
Gilbert O’Sullivan
Voordat ze zangeres werd van The Mo volgde Helder een opleiding tot verpleegkundige in Groot-Brittannië. ‘Eigenlijk ging ik ernaartoe omdat ik mijn idool Gilbert O’Sullivan wilde ontmoeten, haha. Dat is er nooit van gekomen.’ Terug in Nederland zag ze in een Delftse krant een advertentie van een groep die een zangeres zocht. ‘Leuk, dacht ik. Op amateurniveau zong ik al langer, maar ik had nooit verwacht dit in een bekende band te doen.’ Want dat was wat er gebeurde. Een jaar later stond debuutplaat Mo in de albumtoptien en waren de singles ‘Nancy’ en ‘Fred Astaire’ hits geworden.
The Mo speelde overal en trad op in TopPop en Countdown. Echt genieten van het succes kon Helder niet. ‘Het ging allemaal zo snel, het was amper te bevatten. Tussen de eerste repetitie en het succes van “Fred Astaire” zat ongeveer een jaar. Van mij werd opeens verwacht dat ik een podiumdier was – en dit vier, vijf keer per week – en dat was ik niet. We werden in het diepe gegooid, terwijl we nog niet konden zwemmen. In die tijd werd je ook niet begeleid. Het plezier verdween snel.’
Daarnaast werd de groep niet altijd even gelukkig geprogrammeerd. In een discotheek in de Achterhoek, stampvol aangeschoten, schreeuwende jongeren, werd er vanaf het eerste nummer bier naar het podium gegooid. ‘Op dit soort stadsefratsenmuziek zaten ze totaal niet te wachten, ze hadden liever een stevige rockband. Nogal een miskleun,’ vertelt Helder lachend.
Samengeraapt zootje
Toch werd The Mo begin jaren tachtig doorgaans met open armen ontvangen door pers en publiek. Heeft Helder een verklaring voor die plotse populariteit? ‘We waren geen doorsnee newwaveband. Onze composities waren apart. De instrumentatie en de arrangementen vielen op. Het was popmuziek, maar dan anders, zonder gitaarsolo’s. Geluidstechnicus Ronald Prent mag ook niet onvermeld blijven. Bij de plaatopnamen deed hij bijvoorbeeld een flanger [echo-achtig geluidseffect, red.] op de snaredrum! Mijn stemgebruik was ook opvallend, al kan ik niet goed uitleggen waarom.'
In muzikaal opzicht was The Mo volgens Helder ‘een samengeraapt zootje’. ‘Ik hield van David Bowie en Joni Mitchell, Clemens [de Lange, elektrische piano en toetsenbas, red.] was beïnvloed door Amerikaanse muziek, Huub [de Lange, orgel en fagot, red.] kwam uit de klassieke wereld en Harm [Bieger, drums, red.] had in een symfonische rockgroep gespeeld en was geïnspireerd door Police-drummer Stewart Copeland. Die combinatie leverde verrassend repertoire op.’
Het debuutalbum werd opgenomen in de Hilversumse Wisseloord Studio’s. ‘Als Def Leppard of The Police daar niet bezig waren, mochten wij er opnemen. Dat was soms midden in de nacht, want het moest allemaal low budget. Bijzonder om te bedenken dat The Police een paar meter verderop wereldhits opnam. ’s Ochtends zagen we Sting vaak in zijn groene joggingpak door het bos rennen.’
Toch werd The Mo begin jaren tachtig doorgaans met open armen ontvangen door pers en publiek. Heeft Helder een verklaring voor die plotse populariteit? ‘We waren geen doorsnee newwaveband. Onze composities waren apart. De instrumentatie en de arrangementen vielen op. Het was popmuziek, maar dan anders, zonder gitaarsolo’s. Geluidstechnicus Ronald Prent mag ook niet onvermeld blijven. Bij de plaatopnamen deed hij bijvoorbeeld een flanger [echo-achtig geluidseffect, red.] op de snaredrum! Mijn stemgebruik was ook opvallend, al kan ik niet goed uitleggen waarom.'
In muzikaal opzicht was The Mo volgens Helder ‘een samengeraapt zootje’. ‘Ik hield van David Bowie en Joni Mitchell, Clemens [de Lange, elektrische piano en toetsenbas, red.] was beïnvloed door Amerikaanse muziek, Huub [de Lange, orgel en fagot, red.] kwam uit de klassieke wereld en Harm [Bieger, drums, red.] had in een symfonische rockgroep gespeeld en was geïnspireerd door Police-drummer Stewart Copeland. Die combinatie leverde verrassend repertoire op.’
Het debuutalbum werd opgenomen in de Hilversumse Wisseloord Studio’s. ‘Als Def Leppard of The Police daar niet bezig waren, mochten wij er opnemen. Dat was soms midden in de nacht, want het moest allemaal low budget. Bijzonder om te bedenken dat The Police een paar meter verderop wereldhits opnam. ’s Ochtends zagen we Sting vaak in zijn groene joggingpak door het bos rennen.’
Japans spelletje
Helder verscheen altijd in een felrode outfit op het podium. ‘Dat had Clemens bedacht, hij was industrieel ontwerper. We droegen allemaal een andere kleur. Ik had een rood plastic jasje aan. Bloedheet onder die podiumlampen! De keyboards stonden op kleurige, verrijdbare zuilen. Ook de bandnaam en het hoesontwerp waren onderdeel van het concept. We hebben ooit gezegd dat “Mo” een Japans spelletje was. In een clip voor Countdown zaten we aan een tafeltje met dobbelstenen te gooien. Dat was zogenaamd het spel “Mo”.’
Het debuutalbum werd in maar liefst achttien landen uitgebracht. Vooral in Japan en Indonesië had The Mo veel fans, maar vlak voor een geplande tournee door Japan viel de band uit elkaar. Helder: ‘Als je met elkaar bevriend bent, kun je de stress van het snelle succes samen dragen, maar dat waren wij niet. Omdat we zo verschillend waren, konden we elkaar niet steunen toen het nodig was.’
In een nieuwe bezetting, met alleen drummer Harm Bieger als oorspronkelijk bandlid, ging The Mo nog door tot 1985. Het nummer ‘Cheese’ werd een bescheiden hit, maar de sprankeling was verdwenen.
Het zou jaren duren voordat Helder met plezier kon terugkijken op de succesperiode van The Mo. Ze was tegen haar zin een bekende Nederlander geworden en lange tijd verzweeg ze dat ze zangeres was geweest. ‘Nu kan ik er erg van genieten als ik de video’s terugzie, ik ben er trots op. Het was niet alleen maar ellende, er zijn veel leuke dingen gebeurd en het is bijzonder om zoiets mee te maken.’
Met tussenpozen is Helder altijd muziek blijven maken. ‘Low profile en puur voor mijn plezier. De stijl? Melancholiek, sfeervol, eigenzinnig. En ondanks mijn stem toch heel anders dan The Mo.’
Eerdere publicatie in VPRO Gids
Geen opmerkingen:
Een reactie posten