donderdag 15 november 2018

Heimwee naar het leven in een band


Na negen jaar stilte verscheen er weer een album van de Nederlandse band Johan. De grote schare fans van weleer is de formatie trouw gebleven, want de concertzalen bij hun optredens zitten helemaal vol.

"Ja ik was best verbaasd over alle positieve respons na onze terugkeer," vertelt zanger/gitarist Jacob de Greeuw. Negen jaar geleden kwam er een eind aan Johan, na vier zeer lovend ontvangen albums met sprankelende Beatlesque popliedjes. "Het is grappig om bij onze concerten dezelfde gezichten van toen weer te zien, maar alleen een beetje ouder. De mensen zijn met ons meegegroeid." Volgens De Greeuw is de muziek van Johan ook niet tijdsgebonden, ondanks het enigszins alternatieve geluid: "Voor een band als Johan is altijd wel plek: wij maken vrij traditionele, op de 60 en 70er jaren georiënteerde pop." 

Er kwam een andere gitarist (Robin Berlijn, die eerder speelde bij o.a. Fatal Flowers en Kane), maar aan het geluid van Johan is niet wezenlijk veel veranderd. Het begin dit jaar verschenen album Pull Up grossiert wederom in ragfijne, melodieuze gitaarpop. Volgens De Greeuw is de band, ook al door de verse inbreng, wel iets vrijer geworden. "We laten dingen makkelijker los nu en experimenteren meer. Maar we zijn ook negen jaar verder en negen jaar wijzer. En we hebben als muzikanten niet stilgezeten die jaren en zijn dus ook beter geworden."

De Greeuw erkent dat negen jaar best een lange periode is voor een band om weg te zijn: "Eerder zat er ook vaak vijf jaar tussen onze albums, maar dan traden we wel nog op. Nu waren we helemaal weg. Maar als je dan weer begint, lijkt het net of die negen jaar er nooit zijn geweest, dat is heel maf." Het album Pergola van Johan (2001) eindigde in muziekblad Oor op de vierde plaats in een lijst van beste Nederlandse albums ooit. Waarom kwam er zo'n abrupt einde aan de alom gelauwerde formatie? "Ons laatste album '4' kwam te snel. Ik had ook geen zin meer in het hele circus. Ik dacht: het is mooi geweest, ik ga me richten op mijn solocarrière."

In de studio stoeide De Greeuw met synthesizermuziek. "Daar ga ik zeker nog iets mee doen." Ook overwoog hij Nederlandstalige muziek uit te brengen. "In het Nederlands zingen vind ik wel interessant hoor, het is toch je moerstaal. En ik ben een groot bewonderaar van Spinvis en Boudewijn de Groot."

Maar vooralsnog komt hij steeds weer uit bij wat hij volgens eigen zeggen het beste kan: Engelstalige popliedjes schrijven. En ook is hij nog lang niet klaar met Johan: "We doen eerst deze tour en hierna gaan we de studio in om aan nieuwe songs te werken. En dan komt het festivalseizoen er alweer aan."

De Greeuw praat enthousiast over de terugkeer en toekomst van Johan, maar er waren ook tijden dat hij aanzienlijk minder blij was. Over zijn depressieve periodes is hij altijd heel open geweest. In hoeverre hoor je de somberte in zijn hoofd terug in zijn liedjes? "Die diepe dalen heb ik zeker als inspiratie gebruikt, maar ook als zelftherapie. Wat ik schrijf is een relaas van een bepaalde periode. Mijn liedjes zijn vaak ook melancholisch van toon ja, zonder dat het nu pikzwart wordt allemaal. Maar mijn depressies hebben zeker een grote stempel gedrukt op mijn muzikale carrière." Momenteel gaat het gelukkig goed met De Greeuw. "Ik heb ook weer een doel met de band, dat helpt."

Wat was eigenlijk de belangrijkste reden om de draad weer op te pakken na negen jaar? "Ik miste het podium en spelen in een band. Dat had ik niet verwacht eerlijk gezegd. Ik had gedacht na 20 jaar een dikke punt erachter te zetten. Maar het bloed gaat waar het niet gaan kan. Ik had heimwee naar het bandleven.

Eerdere publicatie in het AD Amersfoortse Courant.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten