Cabaretier Patrick Nederkoorn legt zichzelf langs de meetlat
Patrick Nederkoorn maakte vier jaar geleden de overstap van politiek naar cabaret. Nu staat hij met het programma Ik betreur de ophef op de planken, waarin hij zijn politieke ambities fileert. “Uit de liefde voor politiek komt de gene voort.”
“Zonder mijn regisseur Pieter Bouwman had ik deze voorstelling niet kunnen maken.” Cabaretier Patrick Nederkoorn zegt het meermaals tijdens het gesprek. Bouwman (Comedeytrain, Radio Bergeijk) was degene die hem dwong om tot de kern te gaan en nu eens een show over zichzelf te maken. “Nu moet je echt het onderste uit de kan halen,“ hield hij me steeds voor.”
Nederkoorn was net gekozen tot fractievoorzitter van D66 in Amersfoort, toen hij besloot om na vier jaar de politiek vaarwel te zeggen en zich volledig in te zetten voor het cabaretierschap.
In zijn nieuwe voorstelling fileert Nederkoorn de opgeblazen ambities die hij had als politicus. Meedogenloos, maar met humor. Hij wil wel erbij gezegd hebben dat de voorstelling niet alleen over politiek gaat, maar ook over liefde en schaamte. “Maar het gaat er vooral over hoe je jezelf kunt kwijtraken, en in een bepaalde wereld onoprecht kunt worden.”
Toen hij politieke uitspraken van zichzelf ging terugluisteren, ook op advies van Bouwman, moest Nederkoorn toch wel even slikken. “Ik dacht eigenlijk dat ik het best goed gedaan had in de politiek, maar daar ben ik van teruggekomen. Het is een systeem dat bij mij veel slechte eigenschappen triggert, zoals gladheid, het wegduwen van twijfel en het niet wezenlijk geïnteresseerd zijn.” Omdat hij ook in zijn privéleven te kampen kreeg met deze karaktertrekken, besloot hij dit onderwerp centraal te stellen in zijn theatervoorstelling . Een zoektocht naar oprechtheid.
In het theater worden vooral vragen opgeworpen, zo vertelt Nederkoorn, terwijl het in de politiek gaat om de antwoorden. “Ik was pas 21 toen ik de politiek in ging en dacht alles te weten. Van mij werd ook verwacht dat ik overal een antwoord op had. Ik had er toen ook best een lekker gevoel over. Nu denk ik: wat staat daar voor een jongen? De schellen vielen pas echt van mijn ogen toen ik er van buitenaf op werd geattendeerd.” Opnieuw was het Pieter Bouwman die hem aan de mouw trok: “Hoor je wel wat je daar allemaal zegt?”
In de voorstelling laat Nederkoorn het publiek fragmenten beluisteren van zijn politieke uitspraken. “Als ik die hoor denk ik: afschuwelijk! Zo hoor je me bijvoorbeeld twee minuten achter elkaar allerlei termen uitspreken. Ik heb het fragment nu al vijftig keer gehoord en weet nog steeds niet wat ik daar zeg.” Hij raakt nog steeds verrast door de Patrick van toen. “Iedere keer dat ik die fragmenten en foto’s op het podium hoor en zie reageer ik weer anders. Soms moet ik lachen, soms is er schaamte. Ik probeer altijd weer naar dat koppie van 21 te kijken met de vraag: what were you thinking?” Berusting is er ook soms. “Ik lach ook om mezelf hoor, en denk dan: “Ach jongen, wat heb je toch je best gedaan. “
Nederkoorn merkte dat zijn in de politiek gevormde gedrag van onoprechtheid ook zijn weerslag had in zijn persoonlijke leven. “In de voorstelling vertel ik het verhaal dat mijn neefje van 14 bij me op bezoek komt en een joint gaat roken. Ik -een dertiger die nog nooit een joint heeft aangeraakt- ga enorm stoer doen en rook volop met hem mee. Al snel krijg ik een enorme hoestbui. Super gênant!” Ook in zijn liefdesleven hield Nederkoorn vaak de schijn op. “Bij mijn eerste liefde was ik bijna van plastic geworden. Toen ze mij daarmee confronteerde duwde ik haar weg. Later ben ik na gaan denken over al die mechanismes van mij.”
“Ik betreur de ophef” kwam niet zonder slag of stoot tot stand. “Ik heb enorm geworsteld om dingen te tonen waarvoor ik me geneer.” Hij haalt een uitspraak aan van de filosofe Hannah Arendt: “Op het moment dat je iets verkeerd hebt gedaan en je doet erna alsof er niets gebeurd is, kun je ook niet groeien.” Hij vervolgt: “Als je verder wil in je leven, moet je ook de lelijke kant van jezelf willen zien.”
Krijgt hij wel eens respons van politici in de zaal? “Ja, gisteren zei er een: ik vond het niet per se fijn om naar te kijken, maar ik herkende het wel heel erg.”
De afrekening met zijn vroegere ego betekent niet dat Nederkoorn helemaal klaar is met de politiek. “Elke keer dat ik ga stemmen ben ik weer ontroerd dat we in een democratie leven. Ik geloof erg in de politiek. Ik vind ook dat ik dingen heb laten liggen door mezelf zo belangrijk te maken. Uit die liefde voor de politiek komt ook mijn gene voort.”
In zijn nieuwe voorstelling fileert Nederkoorn de opgeblazen ambities die hij had als politicus. Meedogenloos, maar met humor. Hij wil wel erbij gezegd hebben dat de voorstelling niet alleen over politiek gaat, maar ook over liefde en schaamte. “Maar het gaat er vooral over hoe je jezelf kunt kwijtraken, en in een bepaalde wereld onoprecht kunt worden.”
Toen hij politieke uitspraken van zichzelf ging terugluisteren, ook op advies van Bouwman, moest Nederkoorn toch wel even slikken. “Ik dacht eigenlijk dat ik het best goed gedaan had in de politiek, maar daar ben ik van teruggekomen. Het is een systeem dat bij mij veel slechte eigenschappen triggert, zoals gladheid, het wegduwen van twijfel en het niet wezenlijk geïnteresseerd zijn.” Omdat hij ook in zijn privéleven te kampen kreeg met deze karaktertrekken, besloot hij dit onderwerp centraal te stellen in zijn theatervoorstelling . Een zoektocht naar oprechtheid.
In het theater worden vooral vragen opgeworpen, zo vertelt Nederkoorn, terwijl het in de politiek gaat om de antwoorden. “Ik was pas 21 toen ik de politiek in ging en dacht alles te weten. Van mij werd ook verwacht dat ik overal een antwoord op had. Ik had er toen ook best een lekker gevoel over. Nu denk ik: wat staat daar voor een jongen? De schellen vielen pas echt van mijn ogen toen ik er van buitenaf op werd geattendeerd.” Opnieuw was het Pieter Bouwman die hem aan de mouw trok: “Hoor je wel wat je daar allemaal zegt?”
In de voorstelling laat Nederkoorn het publiek fragmenten beluisteren van zijn politieke uitspraken. “Als ik die hoor denk ik: afschuwelijk! Zo hoor je me bijvoorbeeld twee minuten achter elkaar allerlei termen uitspreken. Ik heb het fragment nu al vijftig keer gehoord en weet nog steeds niet wat ik daar zeg.” Hij raakt nog steeds verrast door de Patrick van toen. “Iedere keer dat ik die fragmenten en foto’s op het podium hoor en zie reageer ik weer anders. Soms moet ik lachen, soms is er schaamte. Ik probeer altijd weer naar dat koppie van 21 te kijken met de vraag: what were you thinking?” Berusting is er ook soms. “Ik lach ook om mezelf hoor, en denk dan: “Ach jongen, wat heb je toch je best gedaan. “
Nederkoorn merkte dat zijn in de politiek gevormde gedrag van onoprechtheid ook zijn weerslag had in zijn persoonlijke leven. “In de voorstelling vertel ik het verhaal dat mijn neefje van 14 bij me op bezoek komt en een joint gaat roken. Ik -een dertiger die nog nooit een joint heeft aangeraakt- ga enorm stoer doen en rook volop met hem mee. Al snel krijg ik een enorme hoestbui. Super gênant!” Ook in zijn liefdesleven hield Nederkoorn vaak de schijn op. “Bij mijn eerste liefde was ik bijna van plastic geworden. Toen ze mij daarmee confronteerde duwde ik haar weg. Later ben ik na gaan denken over al die mechanismes van mij.”
“Ik betreur de ophef” kwam niet zonder slag of stoot tot stand. “Ik heb enorm geworsteld om dingen te tonen waarvoor ik me geneer.” Hij haalt een uitspraak aan van de filosofe Hannah Arendt: “Op het moment dat je iets verkeerd hebt gedaan en je doet erna alsof er niets gebeurd is, kun je ook niet groeien.” Hij vervolgt: “Als je verder wil in je leven, moet je ook de lelijke kant van jezelf willen zien.”
Krijgt hij wel eens respons van politici in de zaal? “Ja, gisteren zei er een: ik vond het niet per se fijn om naar te kijken, maar ik herkende het wel heel erg.”
De afrekening met zijn vroegere ego betekent niet dat Nederkoorn helemaal klaar is met de politiek. “Elke keer dat ik ga stemmen ben ik weer ontroerd dat we in een democratie leven. Ik geloof erg in de politiek. Ik vind ook dat ik dingen heb laten liggen door mezelf zo belangrijk te maken. Uit die liefde voor de politiek komt ook mijn gene voort.”
Eerder verschenen in het AD.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten