Verlangen naar de lente
Geconfronteerd met de debuut cd van Rowwen Hèze uit 1990, ‘Blieve Loepe’, die voor de verslaggever fungeerde als prettige automuziek onderweg naar het Noordlimburgse America, reageert hij enthousiast: “Leuk, hier begon het allemaal mee ja. En er staan toch niet de minste nummers op. ‘Tuba’ spelen we nog steeds, net als ’n man & ‘n vrouw. ‘Dansen’ is een livefavoriet van de band en ‘Blieve Loepe’ is misschien wel ons beste nummer. We waren in die tijd al blij als we met carnaval ergens een optreden hadden,” vertelt Jack Poels lachend.
Het liep anders met de formatie die aanvankelijk garant stond voor onvervalste feestmuziek, (Los Limbos werd de band indertijd genoemd), maar gaandeweg steeds vaker de verstilling opzocht. Na de doorbraak op Pinkpop in 1992 volgden er talloze optredens op festivals, in popzalen en (later) in theaters. Ook is de Limburgse band meermaals onderscheiden. En nu is het weer tijd voor wederom een concerttour door het hele land, die zoals elk jaar uitmondt in een groots slotoptreden in hometown America.
Hoe slaagt de band er in om zich steeds weer op te laden voor een nieuwe reeks optredens? “De titel van de tournee, ‘Voorwaartsch’, is natuurlijk een geweldige houvast voor mij: Een kapstok om alles aan op te hangen. Ik was ook een beetje klaar met alle jubilea en terugblikken vanwege ons dertigjarige bestaan. We moeten voorwaarts,” vertelt Poels.
Wat ook helpt om met een fris gemoed weer de podia op te gaan, is de fonkelnieuwe oefenruimte van Rowwen Hèze in America. “Sinds een half jaar is dit ons nieuwe hoofdkwartier. We hebben alles zelf ingericht en geschilderd. Dat voelt ook als een nieuwe start en het inspireert ons weer voor nieuwe liedjes. Ik wilde al een bord ophangen met Vitamine P er op, met de P van positief.” Gisteren was hier een vergadering van de voltallige band. “We zijn als een karavaan die weer vertrekt en nieuwe wegen inslaat. We hebben er veel zin in en voelen ons gezegende mensen met een mooie plaat in het verschiet. Alle neuzen staan voorwaarts.”
Natuurlijk heeft het in al die jaren ook wel eens gerommeld binnen de band. Mediators moesten er ooit zelfs aan te pas komen. Poels moet er niks van hebben: “Ik hou niet van wrijving, ik ben meer van het harmoniemodel. Er moeten geen gekke dingen spelen in de band, want dan kan ik niet schrijven.” Hij haalt een citaat aan van de vorige bassist: “Als er een laag op de stront zit, moet je er niet meer in gaan roeren. Daar kan ik me wel in vinden. Wij zijn ook niet van die grote praters, een Limburgse eigenschap ja.”
Het nieuwe album van Rowwen Hèze verschijnt op 26 april. De band werkt voor het eerst samen met de huidige producer van Guus Meeuwis, Huub Reijnders. “We denken dat we stappen maken met een nieuwe producer, maar ik vermoed dat de mensen amper het verschil horen,” zegt Poels. “Maar we moeten ook niet teveel willen veranderen. De muziek is ons wapen op festivals als Pinkpop en de Zwarte Cross.”
Terwijl Noord-Limburg ten tijde van dit gesprek bedekt ligt onder een laag(je) sneeuw, kijkt Poels op de kersverse single ‘Leidingwater’ (verschenen op 8 feb.) alvast vooruit naar het voorjaar. Op zijn mobieltje laat hij de ruwe versie van het het lied horen: Een stevig deinend, typisch Rowwen Hèze nummer dat niet misstaat in hun repertoire, en een geheide meezinger bij liveoptredens. “Het lied gaat over de kermis in America, als de vrouwen weer in rokjes de straat op gaan en mooi in het licht gaan zitten als in een openluchttheater,” mijmert Poels. “Het zit hier in het leidingwater, zeggen ze dan.” Hij verlangt naar de lente: “’Een middag in mei’ is een ander lied op de nieuwe cd. Ik word er blij van als ik zoiets schrijf.”
Poels schreef ook een lied over het missen van een trein: “Maar die rijden wel vaker op een dag. Terwijl ik dus wacht op de volgende, krijg ik allerlei flashbacks over mijn jeugd en de vrede er van.”
Het mag duidelijk zijn: Poels kijkt veel vooruit en terug. “Ik verlang altijd naar een andere tijd ja. Als er hier kermis is, denk ik: die mooie herfstavonden met een glas cognac en een dikke sigaar zijn ook wel weer fijn. Dat is toch de melancholische inborst.” De zanger heeft de neiging om onprettige episodes in zijn leven (zoals zijn scheiding) weg te moffelen bij het schrijven van nieuwe liedjes. “De fijne dingen blijven hangen, zelfs als ik aan minder leuke periodes terugdenk. Dat hoor je ook in ‘Licht op de lakes’ (een vertaling van Cat Steven’s ‘Morning has broken’), waar een soort berusting in zit. Ik praat mezelf troost in en uiteindelijk blijft het positieve over. Iemand noemde mij onlangs een rasoptimist, maar dat gaat wel weer erg ver.”
Poels speelde dit lied onlangs in het programma RTL Late Light bij Twan Huys in de nieuwe rubriek ‘dialectdinsdag’, waarbij bekende liedjes worden vertaald naar het dialect.
Gaat het schrijven Poels makkelijker af na al die jaren? “Nee hoor, ik ben nog steeds niet snel tevreden. Momenteel ben ik bezig met een liedje dat al tien keer van titel is veranderd. Het blijft een zwaar proces, maar voor mij wel het leukste om te doen.” Constante factor is de eeuwigdurende zoektocht naar het perfecte liedje. “Dat is wel mijn drijfveer ja. Ik heb al vaak het gevoel gehad: dit is mijn allerbeste liedje. En dan begin ik weer aan een ander.”
Wat ook helpt om met een fris gemoed weer de podia op te gaan, is de fonkelnieuwe oefenruimte van Rowwen Hèze in America. “Sinds een half jaar is dit ons nieuwe hoofdkwartier. We hebben alles zelf ingericht en geschilderd. Dat voelt ook als een nieuwe start en het inspireert ons weer voor nieuwe liedjes. Ik wilde al een bord ophangen met Vitamine P er op, met de P van positief.” Gisteren was hier een vergadering van de voltallige band. “We zijn als een karavaan die weer vertrekt en nieuwe wegen inslaat. We hebben er veel zin in en voelen ons gezegende mensen met een mooie plaat in het verschiet. Alle neuzen staan voorwaarts.”
Natuurlijk heeft het in al die jaren ook wel eens gerommeld binnen de band. Mediators moesten er ooit zelfs aan te pas komen. Poels moet er niks van hebben: “Ik hou niet van wrijving, ik ben meer van het harmoniemodel. Er moeten geen gekke dingen spelen in de band, want dan kan ik niet schrijven.” Hij haalt een citaat aan van de vorige bassist: “Als er een laag op de stront zit, moet je er niet meer in gaan roeren. Daar kan ik me wel in vinden. Wij zijn ook niet van die grote praters, een Limburgse eigenschap ja.”
Het nieuwe album van Rowwen Hèze verschijnt op 26 april. De band werkt voor het eerst samen met de huidige producer van Guus Meeuwis, Huub Reijnders. “We denken dat we stappen maken met een nieuwe producer, maar ik vermoed dat de mensen amper het verschil horen,” zegt Poels. “Maar we moeten ook niet teveel willen veranderen. De muziek is ons wapen op festivals als Pinkpop en de Zwarte Cross.”
Terwijl Noord-Limburg ten tijde van dit gesprek bedekt ligt onder een laag(je) sneeuw, kijkt Poels op de kersverse single ‘Leidingwater’ (verschenen op 8 feb.) alvast vooruit naar het voorjaar. Op zijn mobieltje laat hij de ruwe versie van het het lied horen: Een stevig deinend, typisch Rowwen Hèze nummer dat niet misstaat in hun repertoire, en een geheide meezinger bij liveoptredens. “Het lied gaat over de kermis in America, als de vrouwen weer in rokjes de straat op gaan en mooi in het licht gaan zitten als in een openluchttheater,” mijmert Poels. “Het zit hier in het leidingwater, zeggen ze dan.” Hij verlangt naar de lente: “’Een middag in mei’ is een ander lied op de nieuwe cd. Ik word er blij van als ik zoiets schrijf.”
Poels schreef ook een lied over het missen van een trein: “Maar die rijden wel vaker op een dag. Terwijl ik dus wacht op de volgende, krijg ik allerlei flashbacks over mijn jeugd en de vrede er van.”
Het mag duidelijk zijn: Poels kijkt veel vooruit en terug. “Ik verlang altijd naar een andere tijd ja. Als er hier kermis is, denk ik: die mooie herfstavonden met een glas cognac en een dikke sigaar zijn ook wel weer fijn. Dat is toch de melancholische inborst.” De zanger heeft de neiging om onprettige episodes in zijn leven (zoals zijn scheiding) weg te moffelen bij het schrijven van nieuwe liedjes. “De fijne dingen blijven hangen, zelfs als ik aan minder leuke periodes terugdenk. Dat hoor je ook in ‘Licht op de lakes’ (een vertaling van Cat Steven’s ‘Morning has broken’), waar een soort berusting in zit. Ik praat mezelf troost in en uiteindelijk blijft het positieve over. Iemand noemde mij onlangs een rasoptimist, maar dat gaat wel weer erg ver.”
Poels speelde dit lied onlangs in het programma RTL Late Light bij Twan Huys in de nieuwe rubriek ‘dialectdinsdag’, waarbij bekende liedjes worden vertaald naar het dialect.
Gaat het schrijven Poels makkelijker af na al die jaren? “Nee hoor, ik ben nog steeds niet snel tevreden. Momenteel ben ik bezig met een liedje dat al tien keer van titel is veranderd. Het blijft een zwaar proces, maar voor mij wel het leukste om te doen.” Constante factor is de eeuwigdurende zoektocht naar het perfecte liedje. “Dat is wel mijn drijfveer ja. Ik heb al vaak het gevoel gehad: dit is mijn allerbeste liedje. En dan begin ik weer aan een ander.”
Eerdere publicatie in het AD.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten