Dichten over mannelijke emoties
Het is een lovenswaardig streven: mannen meer over hun gevoelens laten praten. Bjorn Blom en Alex Panhuizen brachten onder de naam Strijkplankpoëzie een dichtbundel uit over mannelijke emoties, ‘En nu echt?’ In hun voorstelling ‘Het gaat goed hoor’ combineren ze poëzie en cabaret.
Eerst maar eens over die aparte naam. Bjorn (23): ‘Een huisgenoot van mij zei: ‘Ik ken een man die ook schrijft over zijn gevoelens. Ga daar maar eens een biertje mee drinken. Eerst ontstond er een goede vriendschap tussen Alex en mij. Later zijn we samen gedichten gaan schrijven. Toen we een keer wilden optreden in een studentenhuis, en geen podium hadden, zijn we achter een strijkplank gaan staan. Dat zijn we blijven doen.’
 |
| Foto: Werry Crone |
Het tonen van gevoelens is geen vanzelfsprekendheid bij mannen. Integendeel. Dat geldt ook voor Bjorn en Alex. ‘We zijn allebei een beetje mannetjes. En we komen uit milieus waar praten over emoties niet gebruikelijk is. Het voelt dan veilig als je merkt dat een ander daar ook behoefte aan heeft,’ vertelt Alex (26).
Dat het opkroppen van je emoties niet goed is, heeft hij aan den lijve ondervonden. Als 18-jarige werd Alex beëdigd als jongste statenlid van Nederland. ‘Ik had hard gewerkt om dat te bereiken. Toen ik in de zaal stond, merkte ik dat ik veel had weggedrukt om daar te komen. Ik wilde te graag succesvol zijn, net als mijn vader. Maar het voelde gewoon niet goed. Op dat moment was ik blanco van gevoelens, terwijl ik eigenlijk heel blij had moeten zijn.’
Dat hij eerder op school werd gepest, droeg ook bij aan de emotionele blokkade. ‘Ik was niet erg populair. Een beetje een nerd die politiek leuk vond. Dat begrepen ze niet in het boerengat waar ik woonde. Daardoor voelde ik me eenzaam.’ Uiteindelijk kwam het goed met Alex. ‘Maar dat draag je wel met je mee als je er nooit over gepraat hebt.’
Ook Bjorn liep lange tijd weg voor zijn gevoelens. ‘Als student ging het niet echt lekker. De prestatiedruk was te groot. Thuis durfde ik dat niet hardop te zeggen. Ik wilde mijn ouders er niet mee opzadelen. Ik studeerde geneeskunde, had vrienden, zat bij sportclubs, maar toch voelde ik me alleen. Omdat ik me niet kon uiten, ben ik er over gaan schrijven.’ Alex noemt het een verademing dat hij Bjorn ontmoette, die met vergelijkbare problemen kampte.
En dan was er nog een tragische gebeurtenis die Bjorn aan het denken zette. Zijn beste vriend pleegde zelfmoord. ‘Dat was verschrikkelijk. De gevoelens hierover kropte ik ook op. Ik ben er wel gedichten over gaan schrijven. Daarmee kreeg ik hem niet terug, maar dat was het enige wat ik kon doen.’ Dat zelfdoding vaker voorkomt bij mannen dan bij vrouwen is niet heel verrassend. ‘Bij mannen zie je het vaak niet aankomen omdat ze er niet over praten,’ zegt Bjorn.
Bij verdriet of tegenslag is bij hen toch vaak de eerste reflex: we trekken een biertje open of we gaan naar de sportschool. Dat gold lange tijd ook voor Bjorn. ‘Nu laat ik het even toe. Ik bel iemand of ga bij iemand langs. Of ik schrijf erover. Ik verduur het even.’
Hebben de twee een tip voor de mannelijke lezer? ‘Jazeker. Als je afspreekt met andere mannen, probeer dan niet meteen te verzanden in werk, vrouwen of voetbal. Stel open vragen en veroordeel elkaar niet. Daarna kun je weer lekker lullen over die andere onderwerpen.’ Alex voegt toe: ‘Dit proberen we onze vrienden ook te leren. Soms vinden ze dat heel vervelend hoor: tien minuten open vragen stellen die niet over PSV, vrouwen, bier of wielrennen gaan, haha.’
Dat het opkroppen van je emoties niet goed is, heeft hij aan den lijve ondervonden. Als 18-jarige werd Alex beëdigd als jongste statenlid van Nederland. ‘Ik had hard gewerkt om dat te bereiken. Toen ik in de zaal stond, merkte ik dat ik veel had weggedrukt om daar te komen. Ik wilde te graag succesvol zijn, net als mijn vader. Maar het voelde gewoon niet goed. Op dat moment was ik blanco van gevoelens, terwijl ik eigenlijk heel blij had moeten zijn.’
Dat hij eerder op school werd gepest, droeg ook bij aan de emotionele blokkade. ‘Ik was niet erg populair. Een beetje een nerd die politiek leuk vond. Dat begrepen ze niet in het boerengat waar ik woonde. Daardoor voelde ik me eenzaam.’ Uiteindelijk kwam het goed met Alex. ‘Maar dat draag je wel met je mee als je er nooit over gepraat hebt.’
Ook Bjorn liep lange tijd weg voor zijn gevoelens. ‘Als student ging het niet echt lekker. De prestatiedruk was te groot. Thuis durfde ik dat niet hardop te zeggen. Ik wilde mijn ouders er niet mee opzadelen. Ik studeerde geneeskunde, had vrienden, zat bij sportclubs, maar toch voelde ik me alleen. Omdat ik me niet kon uiten, ben ik er over gaan schrijven.’ Alex noemt het een verademing dat hij Bjorn ontmoette, die met vergelijkbare problemen kampte.
En dan was er nog een tragische gebeurtenis die Bjorn aan het denken zette. Zijn beste vriend pleegde zelfmoord. ‘Dat was verschrikkelijk. De gevoelens hierover kropte ik ook op. Ik ben er wel gedichten over gaan schrijven. Daarmee kreeg ik hem niet terug, maar dat was het enige wat ik kon doen.’ Dat zelfdoding vaker voorkomt bij mannen dan bij vrouwen is niet heel verrassend. ‘Bij mannen zie je het vaak niet aankomen omdat ze er niet over praten,’ zegt Bjorn.
Bij verdriet of tegenslag is bij hen toch vaak de eerste reflex: we trekken een biertje open of we gaan naar de sportschool. Dat gold lange tijd ook voor Bjorn. ‘Nu laat ik het even toe. Ik bel iemand of ga bij iemand langs. Of ik schrijf erover. Ik verduur het even.’
Hebben de twee een tip voor de mannelijke lezer? ‘Jazeker. Als je afspreekt met andere mannen, probeer dan niet meteen te verzanden in werk, vrouwen of voetbal. Stel open vragen en veroordeel elkaar niet. Daarna kun je weer lekker lullen over die andere onderwerpen.’ Alex voegt toe: ‘Dit proberen we onze vrienden ook te leren. Soms vinden ze dat heel vervelend hoor: tien minuten open vragen stellen die niet over PSV, vrouwen, bier of wielrennen gaan, haha.’
Eerdere publicatie in AD Utrechts Nieuwsblad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten