Eindelijk zijn stem gevonden

In zijn muzikale project Happy Camper laat Job Roggeveen zijn teksten zingen door bekende Nederlandse artiesten. Op het laatste album The both of us is voor het eerst zijn eigen stem te horen.

Ooit was Job Roggeveen leadzanger in de indie popband Omski. Vanwege uiteenlopende ambities viel de formatie uit elkaar. ‘Omdat ik mijn vaste groep om me heen kwijt was, voelde ik me kwetsbaar. Het voelde veiliger om mijn persoonlijke liedjes door anderen te laten zingen. Ik ben op zoek gegaan naar gastzangers, als een soort bescherming om me heen. Dat project werd Happy Camper.’

Waarom durfde je opeens niet meer te zingen?
‘In mijn jeugd heb ik een soort perfectionisme ontwikkeld. Mijn moeder zong in een professioneel koor, dus de standaard lag hoog. Ook werd er veel gepraat over genieën en getalenteerde mensen. Het presteren stond centraal, niet het plezier van muziek maken en creativiteit. Die druk zit dat plezier soms in de weg. Terwijl muziek ook iets magisch moet zijn.’

Hoe is Happy Camper ontstaan?
‘Ten tijde van de Omski trad ik ook op in een chanson-duo. De combinatie van de indie pop van Omski en chansons is Happy Camper geworden. Maar de melodieën voor Happy Camper waren veel uitdagender dan de popliedjes die ik eerder schreef. Omdat ik mijn stem nog niet genoeg kende, en er eigenlijk ook niet tevreden over was, vroeg ik andere Nederlandse artiesten om mijn liedjes te zingen. Als eerste heb ik Bouke Zoete, zanger van The Kevin Costners, benaderd. 

Het was wel even wennen om een ander mijn liedje te horen zingen, maar het voelde ook als een cadeau toen hij het terugstuurde. Hij had het heel treffend gedaan. Het lied ging over twijfels en niet jezelf durven zijn. Omdat Bouke het zong, kwam het verder van mij af te staan en werd het sterker. Een kunstwerk moet niet te privé zijn, vind ik. Je moet er een universeel verhaal van maken waar anderen zich in herkennen.’

Met gastzangers als Tim Knol, Blaudzun, Eefje en Janne Schra werd Happy Camper een groot succes.
‘Ja, dat heeft zeker geholpen. We speelden onder andere op Noorderslag, Lowlands, ITGWO en bij DWDD. Ook wonnen we een Edison. In die tijd stonden er meer grote samenwerkingen op het podium, zoals Kyteman. Het hing dus een beetje in de lucht. En, niet onbelangrijk: veel mensen werden verliefd op de frivole muziek met een melancholische ondertoon van Happy Camper.’

En dan is er nog jullie mascotte: Manfred.
‘Ook die heeft bijgedragen aan het succes. Bij animatiebureau Job, Joris & Marieke, waar ik ook werk, doen we de vormgeving voor Happy Camper. De band had elf gastzangers, maar miste een frontman. Dat werd Manfred, de Yeti. Tijdens optredens werd hij geprojecteerd op een scherm. Een afleidingsmanoeuvre, zodat mensen niet per se naar mij hoefden te kijken. Achter hem kon ik me verschuilen. Hij nam de ruimte in die ik als zanger niet durfde in te nemen.’ (Job speelt wel piano bij optredens)

Waarom een yeti?
‘De Yeti staat voor de verschrikkelijke sneeuwman, maar Manfred is juist een heel lieve. In een videoclip van Happy Camper loopt hij rond op een camping. Een mystiek wezen dat rondloopt op zoiets alledaags als een camping, dat sloeg aan bij het publiek. Nu heeft hij de rol van een imaginaire vriend, die je ondersteunt als je iets niet durft. Misschien kan ik het ooit alleen af, zonder hem.’

De eerste stap is gezet: na drie albums met gastzangers zing je op het nieuwe album van Happy Camper zelf. Waarom nu wel?
‘Dat was nog best spannend. Het is vergelijkbaar met de regisseur die in zijn eigen film gaat spelen. Mensen zouden kunnen zeggen: ‘Happy Camper is toch het concept dat jij niet zingt?’ Maar ik vond dat het tijd was. Ik vraag me niet meer af of mijn stem wel goed genoeg is. Ik weet beter wat ik ermee kan en hoe ik hem kan inzetten. Ik hoef niet per se alle toonladders af te gaan. En ik merk dat mensen het een mooi verhaal vinden. Het is vertederend als iemand zichzelf overwint.’

Toch lijk je nog niet helemaal los te gaan. Je stem klinkt hier en daar wat vervormd. En een aantal liedjes zing je samen met Leine.
‘Ja, de steun van Leine had ik wel nodig. Ik maakte het nieuwe album samen met haar. Haar stem maakt de plaat rijker. Wat betreft de mijne: die klinkt misschien wat gestileerd, maar ik ben op dit album niet bezig geweest met een “eerlijk” stemgeluid. Dit was wat ik nu wilde laten horen. Ik bevind me op een glijdende schaal van steeds eerlijker durven te zijn. Pasgeleden luisterde ik iets terug van vroeger, waarbij ik mijn stem kaler en directer had opgenomen. Dat vond ik best mooi. Misschien wordt dat mijn volgende project.’

Eerdere publicatie in Uitagenda Utrecht.