It’s only Rock ’n Roll (but I like it)

Tijdens een kerstspelletje met de familie kreeg ik de vraag wie of wat mijn favoriete artiest/band is. Tom Waits had ik al eerder geantwoord (‘Met wie zou je wel eens 24 uur opgesloten willen zitten in een lift?’), dus ik moest iets anders bedenken. 

‘Dat zijn er zoveel,’ zei ik om tijd te rekken. ‘Hangt ook van het moment af.’ Ik dacht aan Nick Cave, David Bowie, Lou Reed, Radiohead, dEUS, JJ Cale, Jimi Hendrix eventueel. ‘De Rolling Stones’, zei ik. ‘Had ik niet verwacht’, zei mijn zus. Nee, ik ook niet eerlijk gezegd.

Een paar dagen later bezocht ik in Groningen de tentoonstelling Unzipped. Die afspraak stond al een tijdje, dus dat was toeval. Zoals verwacht was het zeer onderhoudend. Dat begon al met de beelden van het legendarische optreden in het Kurhaus uit 1964, toen de band na een paar nummers het podium verliet omdat het publiek de zaal kort en klein sloeg. De stoeltjes van het chique etablissement vlogen letterlijk door de lucht. De Stones maakte wel het een en ander los in die tijd, dat werd nog maar eens duidelijk.

Ook fijn om te zien: de handgeschreven, bijna aandoenlijke antwoorden van de piepjonge bandleden op vragen als: ‘Wat zijn de leukste dingen in het leven?’ (‘Meisjes’, ‘Auto’s’, Keith: ‘Pistolen’). Een favoriete band is opvallend vaak The Beatles, maar natuurlijk worden ook Chuck Berry, Bo Diddley en Muddy Waters genoemd. Onder een glazen plaat lag een dagboek van een ambitieuze Keith, die elk optreden in de begintijd van een kritische recensie voorzag. De nagebouwde vuile kamers in Londen waar Mick, Brian en Keith toentertijd in huisden, worden momenteel geveild voor fikse bedragen. 

Bij het verlaten van Groningen klonk in de auto Wild Horses (Top 2000), een van hun beste nummers. Op nieuwjaarsavond zag ik op tv de liveshow Grrr Live! uit 2012, met als gasten o.a. Lady Gaga, Bruce Springsteen en The Black Keys. Prettig vertier wederom. Je krijgt niet snel genoeg van al die iconische nummers en de fratsen van de (toen nog vier nog resterende) muzikanten. Alsof de tijd heeft stil gestaan. Het laatste album Hackney Diamonds is ook verrassend goed, maar kan niet tippen aan de prachtplaten van eind jaren 60 en begin jaren 70, zoals Sticky Fingers, Beggars Banquet en Exile on Main St.  

Maar is het ook mijn favoriete band? Wat ik nog niet had vermeld: we speelden het familiespel toen de kerstavond al een flink eind was gevorderd, en daarmee ook de drankinname. Ik vermoed dat mijn antwoord daar ook mee te maken had. De basale rock 'n roll van de Stones appelleert aan een soort oergevoel, dat wordt aangewakkerd door alcohol. Na een paar biertjes is het altijd weer lekker luisteren naar al die opzwepende (en soms sentimentele) klassiekers. Als we het spel nuchter hadden gespeeld, dan had ik waarschijnlijk Nick Cave geantwoord. Of David Bowie. Of Radiohead. Of de Rolling Stones.