“Een optreden is niet compleet zonder 'A Boy Named Sue'

Vrijdag speelt Def Americans Johnny Cash Tribute in Fluor vijftig jaar na dato het beroemde album Johnny Cash at San Quentin uit 1969. Net als zijn voorganger At Folsom Prison is het een ruwe en rauwe registratie van een optreden van Johnny Cash in een zwaarbewaakte gevangenis. Zanger/gitarist Elco Weitering van Def Americans spreekt over The Man in Black.

Hoe kwam je met Johnny Cash in aanraking?
“Mijn vader draaide zijn platen. Ook probeerde hij liedjes van het Folsom album op elektrische gitaar te spelen. Dat vond ik heel spannend: een elektrische gitaar in huis en die nummers. Zelf ben ik rond mijn 16e begonnen met gitaarles. Op mijn eerste elektrische gitaar speelde ik punkrock en metal. Toen ik later die oude liedjes weer hoorde, kwam alles weer terug. Dat was ten tijde van de eerste plaat van American Recordings. Ik dacht: dat kan ik ook wel zingen. In eerste instantie ben ik er alleen mee begonnen op feestjes. Maar al snel kreeg ik de band mee om in een plaatselijke kroeg Cash covers te gaan spelen. Dat ging zo goed dat we er mee zijn doorgegaan.”

Wat spreek je het meest aan in zijn muziek?
“Hij was alom aanwezig in de jaren 60 en 70. Voor mij is hij ook de eerste echte cross-over artiest, die vanuit een dichtgetimmerde muzieksoort andere dingen in zijn muziek probeerde te krijgen. Zijn covers zijn heel divers: die variëren van Bob Dylan, Ray Charles tot Nine Inch Nails. Ook begon hij met het opnemen van conceptplaten voordat dat een thema was. Zo heeft hij een plaat gemaakt over een virtuele treinreis door de VS. Tussen de nummers door praat hij alle stations aan elkaar.”

Wat is er zo goed aan die American Recordings?
“Het was de tijd van MTV Unplugged toen die eerste plaat uitkwam. En het was de overtreffende trap daarvan. Cash had de jaren ervoor niet zo’n interessante dingen gedaan en opeens kwam hij met die hele eerlijke akoestische plaat met alleen maar goede nummers, zoals Delia’s Gone en Tennessee Stud. Veel liedjes grijpen terug op de geschiedenis van de VS. Sommige bestaan al meer dan 200 jaar, maar zijn slechts zelden vastgelegd. Bij het verschijnen van American Recordings stond iedereen voor Cash in de rij. Bands als de Red Hot Chili Peppers en U2 waren zo blij als een kind dat ze iets met de man mochten doen. Heel bijzonder.”

Jullie spelen het album ‘Johnny Cash at San Quentin’. Wat is er zo special aan die opnames?
“Het was na ‘At Folsom Prison’ de tweede gevangenisplaat die Cash live opnam. Het was ook hét album dat uitkwam vlak voor zijn sterrenstatus als internationaal goed betaalde artiest met een eigen tv show. Wat de plaat zo spannend maakt is dat hij is opgenomen in de zwaarst bewaakte gevangenis van de VS. Vlak ervoor was zijn gitarist overleden bij een brand. Cash stond onder druk op dat moment en kon daar niet goed tegen. Uit die tijd stamt de beroemde foto met de middelvinger. Tijdens de show maakte hij de bewaking belachelijk en speelde het protestlied ‘San Quentin’ (“San Quentin, I hate every inch of you”) twee keer achter elkaar. Wij zijn een soort doorgeefluik van dat optreden, maar spelen ook dingen die niet op plaat zijn verschenen. Het grote verschil bij ons is dat iedereen na afloop weer naar huis mag haha.”

Welk lied van Johnny Cash speel je het liefst?
“Een optreden van ons is niet compleet zonder ‘A Boy Named Sue’. Als de zaal goed warm is en er zin in heeft is het helemaal leuk om dat nummer te doen. Er zit veel humor in, maar muzikaal is het behoorlijk ingewikkeld. Je komt niet uit met de maten: het is niet duidelijk wanneer er een versnelling komt en wanneer niet. De band die hem begeleidde was zo goed op hem ingespeeld dat ze alle moeilijke bochten met hem moeiteloos konden nemen. Er klopt eigenlijk geen donder van dat nummer, het is heel moeilijk te vangen. Je moet er instappen, de tekst opdreunen en hopen dat iedereen op hetzelfde moment dezelfde wisselingen maakt. Maar dat gebeurt meestal wel.”

Eerdere publicatie in het AD Amersfoortse Courant.