DJ St. Paul: Al 25 jaar een missionaris

De clubavond Pop-O-Matic bestaat 25 jaar. DJ St. Paul (Paul Nederveen) staat al vanaf het begin aan het roer, samen met de vj Switchdoctor. Tot een paar jaar geleden was het wekelijks feest in Tivoli/TivoliVredenburg, nu is dat nog een keer per maand in de Ronda. Samen met De NUK blikt dj St. Paul terug op 25 jaar Pop-O-Matic.

Hoe verklaar je het jarenlange succes van Pop-O-Matic?

‘In een tijd waarin alles heel snel gaat, is het fijn om ankerpunten te hebben. Door de jaren heen heeft deze avond een vertrouwde positie verworven binnen het Utrechtse nachtleven. Dat komt voor een groot deel door de flexibele, brede formule van de avond, met aandacht voor veel genres. Pop-O-Matic is enerzijds niet gebonden aan hypes en anderzijds aan sentiment. Daardoor is het makkelijk om in te blijven spelen op de popculturele tijdsgeest. Vanaf het begin zijn er de vertrouwde elementen: ik als dj, de vaste vj en Tivoli als host. Zo krijgt deze avond een eigen karakter, een handtekening. Pop-O-Matic is vertrouwd door de makers en flexibel door de formule.’

Kun je iets over de begintijd vertellen?

‘Ik ben begonnen als jonge hond en was in Nijmegen net gestopt met mijn studie Cultuur- en Godsdienstpsychologie. Typisch een Nijmeegse studie waar je niks mee kunt, maar dit terzijde. Ik had al een paar keer gedraaid in het oude Tivoli toen ze iemand zochten voor de donderdag. De naam Pop-O-Matic had ik al en ik wist ook al dat ik genre-loos wilde draaien. De slogan Different Styles, Different people, One Love had ik ook al bedacht. Het idee was om een eigenwijze studentenavond te organiseren. Die waren vaak wat plat, iets waar ik me als student aan ergerde. Pop-O=Matic moest alternatiever worden, meer in de richting van de festivals en minder in de richting van de cafés.’

Met welke muziek ben je begonnen?

‘In het begin draaide ik vooral britpop, hiphop, house en drum and bass. Dat waren een beetje de pijlers van toen. Verder draaide ik ook leuke oude dingetjes die werden gebruikt in samples van hiphopbands als Outkast. De originals dus.’

Is de naam Pop-O-Matic een verwijzing naar de band TC Matic?

‘Nee haha. Het verwijst naar Mens-erger-je-niet. Dat spel stond vroeger bij ons op de keukenkast. Ken je die plastic koepel waar de dobbelstenen inzitten en waar je op moet drukken om ze te laten springen? Dat is een Pop-O-Matic. Ik vond het altijd een mooi woord en het past geweldig bij de brede dansavond.’

Is er muziek die je nu draait en die je ook al draaide toen je 25 jaar geleden begon?

‘Dat gebeurt soms ja. Als het bij de tijdsgeest past. Nu draai ik bijvoorbeeld weer nummers van het debuutalbum van Lauryn Hill, dat uitkwam in het jaar dat ik begon met Pop-O-Matic. De hiphop was de laatste jaren wat elektronischer, nu worden er meer samples gebruikt en is het geluid warmer. Daar past de muziek van Lauryn Hill goed bij. Wat ook weer kan, is britpop. Die is door het succes van de Artic Monkeys bezig aan een revival. Er komen veel jonge kids naar hun concerten en de muziek doet het ook goed op TikTok. Daardoor kan ik die Britse dingen uit de jaren 90 weer draaien. Geen drie achter elkaar, maar af en toe een classic.’

Is het een voorwaarde dat de muziek dansbaar is?

‘Jawel, maar soms draai ik ook iets omdat het gewoon mooi is. Of actueel. Veel mensen kijken naar Succession, dus dan laat de vj beelden zien uit de serie en draai ik het themanummer. Dat vinden de bezoekers ook vet, al kun je er niet op dansen. Ook liet ik de mensen Mario Kart spelen op grote schermen. Ik draai dan de soundtrack. Zoiets vind ik geinig, zeker nu er ook een film over Mario Kart is verschenen. Ik hou erg van popcultuur in brede zin, dus daarom draai ik soms iets uit een favoriete film of serie. Het hoeft niet altijd knaldrang te zijn, om maar eens een lelijk word te gebruiken.’

Wat is momenteel je favoriete muziek om te draaien?

‘Disco, zowel oude als nieuwe. Jessie Ware bijvoorbeeld is een nieuwe ster. Britse rave draai ik ook veel, een soort hedonistische, hypnotiserende house die begin jaren 90 veel werd gedraaid in fabrieken in Engeland. Dat was een revolutie toen. Nederlandstalige muziek? Ja, maar niet te vaak. Bijvoorbeeld Froukje, Goldband en Sophie Straat. Classics als The Jacksons, Aretha Franklin of James Brown? Ja, dat doe ik ook soms. Maar niet achter elkaar, want dan krijgt het iets truttigs. Een nummer is te gek.’

Hoe hou je bij wat de jeugd graag wil horen?

‘Ik kijk niet specifiek wat een 19-jarige leuk vindt. Anders kom je over als een oom die op een feest lekker gek doet op de dansvloer. Ik draai op mijn gevoel. Vanaf de begintijd word ik al missionaris genoemd, daar is niks in veranderd in al die jaren. Als ik het gevoel heb dat een liedje tijdloos is, draai ik het. Als het makkelijke, modieuze en generieke muziek is, laat ik het liggen. Ik hou wel alles bij hoor, vooral via playlisten, TikTok en Instragram accounts. En ik volg journalisten en muzikanten.’

Ga je nog 25 jaar door?

‘Natuurlijk! Zo lang als ik het voel: zeker. Als het aanvoelt als moeten, doe ik het niet meer. En als het alleen is om brood op de plank te krijgen, stop ik er ook mee. Want het is dodelijk vermoeiend. Maar zo lang het leuk en inspirerend is, hou ik het nog wel even vol. Over 25 jaar ben ik 72 ja. De zeventigers zijn de nieuwe vijftigers, toch?’

Eerdere publicatie op De NUK.