Grease Lightnin'
De film Grease deed 45 jaar geleden menig tienerhart sneller kloppen. Maar ook de gelijknamige Broadwaymusical, nu te zien in de stadsschouwburg, blijkt een echte kaskraker. Wat is toch de magie van Grease? Redacteur Machiel Coehorst, als kind groot fan, ging op zoek naar het antwoord.
Vorige maand maakte ik een reis door Mexico. In een bar in een verre uithoek van het land schalde het opeens door de speakers: het nummer Grease van Franki Valli, de titelsong van de gelijknamige filmmusical. Meteen werd ik teruggeworpen naar 1978, naar de tienjarige versie van mijzelf. In één klap idolaat was ik destijds, van de film en van de hoofdrolspelers. Maar waarom eigenlijk?
Eenmaal terug in Nederland besluit ik op zoek te gaan naar de buttons, stickers en posters van 45 jaar geleden. Toen bezat ik namelijk een grote verzameling Grease-parafernalia. Stickers met mijn helden kon je in setjes van vijf kopen bij de drogist, buttons maakte ik zelf door een foto van John of Olivia over een badge van Unicef te plakken. Ik zoek tevergeefs – blijkbaar heeft mijn collectie van toen mijn laatste verhuizing niet overleefd. Wat ik wel vind: een oude schoolagenda, jaargang 1978/1979, gekregen van mijn oudere zus. Zij zat al een paar jaar op de middelbare school in de stad, maakte zelf uiteraard geen gebruik van die suffe, gratis schoolagenda, maar schafte een hip exemplaar aan. Het suffe exemplaar ging naar mij.
De agenda is volgepend met mopjes, korte verhaaltjes en voetbaluitslagen van FC VVV. Maar het merendeel (15 pagina’s!) is ingeruimd voor foto’s, krantenkoppen en songteksten van Grease. ‘Ik ben tien jaar. Ik heet Machiel Coehorst. Ik ben fan van John Travolta en Olivia Newton John,’ lees ik.
Niet echt stoer
Dat niet iedereen (en dan vooral de jongens niet) mijn gedweep destijds kon waarderen, blijkt wel uit de opmerkingen van klasgenoten die onder de plaatjes staan. Later heb ik verwoede pogingen gedaan om die weer door te krassen, maar ik meen nog altijd ‘Simpele zielen!’ en ‘Belachelijk’ te kunnen ontcijferen. Nee, echt stoer was het niet, denk ik, om fan te zijn van een romantische musical. Zeker van een fervente voetballiefhebber als ik zou je het niet verwachten. Maar wat was er dan zo onweerstaanbaar aan die film? Wat trok mij er zo in aan? En als ik het antwoord vind op die vraag, zegt dat dan ook iets over het wereldwijde en alsmaar voortdurende succes van Grease? Ik ga een poging doen.
Waren het de hoofdrolspelers?
Allebei waren ze aanmerkelijk ouder dan de teenagers Danny en Sandy die ze speelden: John Travolta (24) en Olivia Newton John (30). Danswonder Travolta was op dat moment al een bekende filmster door de films Carrie en Saturday Night Fever. Newton John was een van de populairste zangeressen van Engeland en maakte in Grease haar filmdebuut.
Van John Travolta had ik een enorme poster op mijn kamer hangen, afkomstig uit de Music Express, een van de grootste muziekbladen van die tijd. Met zijn vetkuif, bakkebaarden en leren jack was hij cool. Op Olivia Newton John, die in de film verandert van een tuttebelletje (die ik stiekem eigenlijk veel leuker vond) in een stoere vamp, had ik uiteraard een oogje. Een verliefdheid die parallel liep met een verliefdheid op een klasgenoot. Ook zij was een grote fan van de film, en haar af en toe (niet te vaak) een sticker van Grease cadeau doen, zou me een goede kans op verkering geven, zo dacht ik.
Ten onrechte.
Was het de sfeer?
Van mijn ouders mocht ik de film helaas nog niet in de bioscoop in de stad zien. Wel kon ik alle clips dromen, van Summer Nights tot You’re the one that I want en van Hopelessly devoted to you tot Greased Lightnin’. Die zag ik in het muziekprogramma Toppop, waar ik samen met mijn twee oudere zussen wél naar mocht kijken. Later verscheen de film natuurlijk met grote regelmaat op tv, maar ik geloof dat ik hem nooit van begin tot eind heb gezien. Als ik er weer eens inval, is het vooral de onschuld en de onbevangenheid die opvalt. Het is een vrij simpel, maar vrolijk makend verhaaltje, met leuke liedjes en dito humor.
Oh ja, nog een dingetje. Bij een vriendje van de lagere school (blijkbaar waren er toch ook wel een paar andere jongensfans) die de single had, speelden we de clip van Grease Lightnin’ na, waarbij de tafel fungeerde als de iconische auto.
Van mijn oudste zus mocht ik soms haar draagbare cassetterecorder lenen, en een paar van haar Philips cassettebandjes, met daarop een selectie uit de Top 40. Zo kon ik luisteren naar Blondie, 10 CC, Boney M, KC & The Sunshine Band, Clout, The Jacksons en Tol Hansse. Ik vond alles geweldig, maar het volume ging pas echt (krakerig) omhoog bij de liedjes uit Grease.
Toen mijn andere zus naar de stad toog om het dubbelalbum van Grease te kopen (eindelijk!), kon ik niet wachten tot ze weer terug was. Groot was mijn teleurstelling toen ze thuiskwam met iets totaal anders: Moonflower van Santana. Een album dat ik bij nader inzien eigenlijk nog beter vond. Geheel toevallig zal het dan ook wel niet zijn dat ik mijn oude schoolagenda vol Greaseplaatjes heb gekaft met een poster van Santana.
Was het de locatie?
Ik vermoed dat, voor mij als tienjarige, een groot deel van de aantrekkingskracht van Grease zat in de plek waar de film zich afspeelt: een highschool. Waar mijn oudere zussen al lang en breed op zaten, in de stad, en waarover ik alleen maar kon dromen. Af en toe ving ik een glimp op als zij aan tafel een spannende anekdote vertelden, of als een van hun schoolvrienden op bezoek kwam. De middelbare school: de plek waar veel dingen voor het eerst gebeuren (voor mij waren dat o.a.: de eerste onvoldoende, het eerste lesverzuim, de eerste alcohol (én de eerste dronkenschap), de eerste sigaret (helaas), de eerste verliefdheid die verder ging dan het uitwisselen van Grease plaatjes en de eerste rijles) en waar je een belangrijk deel van je vormende jaren doorbrengt.
Ik denk dat Grease veel mensen doet terugverlangen naar die tijd – mij in elk geval. De tijd van de gratis schoolagenda. Of ik de musical ga bezoeken, betwijfel ik zeer. Ik koester graag het beeld van mijn tienjarige ik en zijn schoolagenda volgeplakt met plaatjes. Beter wordt het toch niet.
Eerdere publicatie in Uitagenda Utrecht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten