De rare shit van Indian Askin

5 oktober staat Indian Askin in de Fluor. De jeugdige Amsterdamse band staat garant voor frisse garagerock met psychedelische invloeden. Het AD Amersfoortse Courant sprak met toetsenist/gitarist Bart van der Elst.

“Meestal begint mijn dag inderdaad iets later,” zegt Van der Elst lachend als hij wordt geconfronteerd met de opmerking dat een interview met een rockmuzikant zo vroeg in de ochtend wellicht wat ongebruikelijk is. “Ik heb wel even de wekker moeten zetten ja.”

Bedachtzaam, en toch ook wel redelijk uitgeslapen vertelt hij vervolgens over zijn toetreding in 2015 tot Indian Askin, de band van zanger en liedjesschrijver Chino Ayala die al enige jaren actief was als trio. “Ik speelde met mijn toenmalige formatie The Brakes in de Exit, een legendarische Rotterdamse club uit de jaren ‘70 en ‘80 die tijdelijk was heropend, en Indian Askin trad na ons op. Na afloop vertelden ze me dat ze nog een vierde persoon zochten om hun sound te verbreden. Ik was verrast dat ze mij vroegen. Na onze eerste gezamenlijke repetitie ben ik er nooit meer weggegaan.”

Het geluid van Indian Askin beviel Van der Elst meteen. “Het klonk heel rauw en er was ruimte voor avontuur. Het voelde als een soort ontdekkingsreis. Ik was toen ook pas 17 of 18 jaar.” Fijne bijkomstigheid was dat de band al beschikte over enige podiumervaring, o.a. opgedaan tijdens de Popronde van 2014. “Ik stapte op een rijdende trein.” ‘Psychpop’, zo wordt de muziek van Indian Askin wel getypeerd. Kan hij zich daar in vinden? “Al schiet je me lek. Maken we pop, rock, indie of alternative? Het is gewoon gitaarmuziek met synthesizers. Het omschrijven van genres vind ik eigenlijk overbodig.”

Feit is wel dat de Amsterdamse jongens garant staan voor een energiek en eigenzinnig (garage)rockgeluid, geënt op de sixties, seventies en nineties. De band bracht tot nog toe twee sterke albums uit. Live wordt er flink geïmproviseerd. Van der Elst: “Ja, op het podium bedenken we soms allerlei rare shit. Dat zit in ons allemaal. Het gebeurt automatisch, vaak zonder iets af te spreken. We moeten proberen om dat livegevoel over te brengen op onze albums. Die klinken soms misschien nog iets te geconstrueerd omdat we alle partijen los van elkaar inspelen.”

Het debuut van Indian Askin ‘Sea of Ethanol’ (2016) leverde de band veel positieve respons op, een Edison en een uitgebreide tournee door Nederland. Optredens op Lowlands en Best Kept Secret zijn andere hoogtepunten. Begin dit jaar verscheen de tweede cd ‘Another Round’. Volgens Van der Elst duidelijk een stap voorwaarts. “Dit album houdt langer de aandacht vast vanwege de uitbreiding van het soundpalet. Onze eerste cd was voornamelijk het werk van Chino, op ‘Another Round’ hebben we alle vier een inbreng.”

In interviews wordt vaak gerept over het stevige drankgebruik van de band, ook gevoed natuurlijk door de albumtitels. “Another Round verwijst inderdaad naar een nieuw rondje, maar net zo goed naar een rondje om de aarde, om de zon en naar reïncarnatie. Ik kan niet ontkennen dat de kroeg voor ons een bron van inspiratie is. Veel van onze nummers beginnen daar met een verhaal of een anekdote. Maar die drank begint wel een beetje een gimmick te worden: Journalisten beginnen er steeds over. Dat mag wat mij betreft wel wat minder,” vindt Van der Elst.

Ok, wat zijn dan de ambities? “Eerst doen we deze tour in Nederland. Wat daarna gebeurt, zien we wel. We hebben eerder al opgetreden in Litouwen, Hongarije, Tsjechië, Duitsland en België. Een tournee door Zuid-Amerika lijkt me erg vet. De mensen leven er van dag tot dag en gaan helemaal uit hun plaat bij live muziek. Paraguay zou een mooi beginpunt zijn. Dan kunnen we de roots van Chino gaan zoeken.”

Eerdere publicatie in het AD Amersfoortse Courant.