Van Bach tot Metallica
Samen met het Residentieorkest staat de Haagse Hammondspeler Sven Figee 16 november in het Paard met de voorstelling Symphonic Junction. Van Bach tot blues en van Vivaldi tot Metallica. Het is een eenmalig optreden, dus Figee moet er wel staan die dag.
“Leuk is anders,” verzucht Figee na de vraag of de spanning zich al een beetje ophoopt. “De afgelopen weken, maanden heb ik vaak gedacht: waarom werk ik niet in een koffiebar? Daar word je ook blij van. Koffiezetten is redelijk te managen en veroorzaakt weinig stress.”
Het is duidelijk geen sinecure: het optreden van de gelouterde Hammondspeler met het symfonieorkest in het Paard. Enigszins verklaarbaar zijn de zenuwen wel. De show is eenmalig en er worden tv- en plaatopnames gemaakt . “Er is geen second change. Dat maakt de spanning vooraf heel heftig. En het zijn ook nog eens verdomd lastige stukken om te spelen. Het is onwijs zwaar en bepaald niet relaxed.”
 |
| Foto: ProperPictures Fotografie |
Je zou de muzikant bijna een ander leven toewensen. Maar het plezier van muziek maken is hij toch niet verloren. “De kik van een optreden is ook lekker hoor,” herpakt hij zich. “Als het goed gaat, krijg je kippenvel. En als ik de strijkers hoor, en er midden in zit, kan ik in trance raken van mijn eigen muziek. Dat is onbetaalbaar. Ik vind het supergaaf als ik mensen met de ogen dicht in vervoering zie raken.”
Samen met een orkest van ongeveer 40 man vertolkt Figee in het Paard werk van o.a. Bach, Thelonious Monk en Metallica. “De combinatie van violen, houtblazers en koperblazers met percussie, drum en bas wordt supergaaf.” Eenvoudig was het niet om de wereld van de klassieke muziek en de rock bij elkaar te brengen: “Er zijn grote cultuurverschillen. Zo spreekt een klassiek orkest van ‘bodes’ en een ‘programma’, wij hebben het over ‘roadies’ en een ‘setlijst’ haha. En in klassieke muziek is tempo een fluïde begrip, terwijl in de popmuziek tempo wordt beschouwd als de heilige graal. ” Hij noemt nog een verschil: “Een orkest is gewend om in een akoestische ruimte onversterkt te spelen, terwijl wij op een plek met een dooie akoestiek juist keihard spelen met microfoons en versterkers.”
“Het is spannend om elkaar te vinden,” zegt Figee. Het gemêleerde gezelschap waagt zich op 16 november niet alleen aan een combinatie van rock, klassiek en jazz, ook metal komt voorbij. Figee: “We spelen ‘Fight fire with fire’ van Metallica. Dat wordt echt heel bruut. De portie geweld die de mensen om de oren krijgen zal hen nog lang heugen.” De Haagse branie is weer teruggekeerd bij de muzikant.
Volgens Figee zijn er veel overeenkomsten tussen klassieke muziek en hardrock. “De genres liggen dicht bij elkaar. Je hoort dezelfde akkoorden. De oud-bassist van Metallica was fan van Bach. En veel oude Metallica nummers zijn gebaseerd op Bach. Jongens uit de speedmetal zijn ook vaak liefhebbers van klassiek. In wezen is het dezelfde muziek, alleen de uitvoering is anders.”
De klassiek geschoolde Figee is muzikaal gezien niet voor een gat te vangen. Op zijn Hammond schakelt hij moeiteloos tussen funk, rock, blues, soul, jazz, klassiek en metal. “Ik maak het mezelf niet gemakkelijk zo. Je zou kunnen zeggen dat ik graag zo min mogelijk commercieel ben haha. Maar ik hou nu eenmaal van veel verschillende stijlen. Het instuderen van het Brandenburgs concert van Bach loopt bij mij naadloos over in Thelonious Monk of blues.” Aan hokjes denken heeft hij een broertje dood. “Waarom zou je je beperken tot een stijl? Funkadelic zong het al: Who says a funk band can't play rock?! Who says a jazz band can't play dance music?”
Ondanks zijn flirt met uiteenlopende genres is Figee ook altijd klassiek blijven spelen. “Ik wilde er wel eens mee naar buiten treden. En dan vind ik het heel gaaf om de crossovers op te zoeken.
De liefde voor het Hammondorgel ontstond toen de zanger van een Haagse funkband, waar Figee piano speelde, hem toeriep: “Die strijkplank van je kun je wel thuislaten! Wij hebben een Hammond.” Dat leek Figee wel wat omdat het instrument hem aan de platen van Pink Floyd deed denken die zijn vader draaide. “Ik ging er achter zitten in de oefenruimte en was meteen verkocht. Ik vond het geluid vanaf het begin heel gaaf. Vanaf toen ben ik er steeds meer mee gaan werken.”
Wat bevalt hem zo aan een Hammondorgel? “Het is toch de koning van de instrumenten. Je haalt er zoveel vette geluiden uit. En hij klinkt heel expressief. Je kunt licht impressionistisch en teder spelen, maar je kunt er ook verschrikkelijk hard op rocken. En dan heeft ie ook nog hele vette bassen. Als je ook met je voet kunt spelen, heb je helemaal geen bassist meer nodig. Dat lukt mij nog niet zo goed, maar gelukkig werk ik met hele goede bassisten.”
Een van de inspiratoren voor de show in het Paard is de Britse hardrockband Deep Purple. “Hun crossover van klassiek en rock in de jaren zestig was revolutionair. Het was de eerste rockband die speelde met een symfonieorkest.”
Nu alleen nog even die zenuwen de baas worden. “Ik zit goed in de voorbereiding hoor en ben gefocust en helder. Maar de druk ligt wel erg hoog. Het moet die dag echt gebeuren. Man, ik ga liever een weekje naar Portugal haha.”
Samen met een orkest van ongeveer 40 man vertolkt Figee in het Paard werk van o.a. Bach, Thelonious Monk en Metallica. “De combinatie van violen, houtblazers en koperblazers met percussie, drum en bas wordt supergaaf.” Eenvoudig was het niet om de wereld van de klassieke muziek en de rock bij elkaar te brengen: “Er zijn grote cultuurverschillen. Zo spreekt een klassiek orkest van ‘bodes’ en een ‘programma’, wij hebben het over ‘roadies’ en een ‘setlijst’ haha. En in klassieke muziek is tempo een fluïde begrip, terwijl in de popmuziek tempo wordt beschouwd als de heilige graal. ” Hij noemt nog een verschil: “Een orkest is gewend om in een akoestische ruimte onversterkt te spelen, terwijl wij op een plek met een dooie akoestiek juist keihard spelen met microfoons en versterkers.”
“Het is spannend om elkaar te vinden,” zegt Figee. Het gemêleerde gezelschap waagt zich op 16 november niet alleen aan een combinatie van rock, klassiek en jazz, ook metal komt voorbij. Figee: “We spelen ‘Fight fire with fire’ van Metallica. Dat wordt echt heel bruut. De portie geweld die de mensen om de oren krijgen zal hen nog lang heugen.” De Haagse branie is weer teruggekeerd bij de muzikant.
Volgens Figee zijn er veel overeenkomsten tussen klassieke muziek en hardrock. “De genres liggen dicht bij elkaar. Je hoort dezelfde akkoorden. De oud-bassist van Metallica was fan van Bach. En veel oude Metallica nummers zijn gebaseerd op Bach. Jongens uit de speedmetal zijn ook vaak liefhebbers van klassiek. In wezen is het dezelfde muziek, alleen de uitvoering is anders.”
De klassiek geschoolde Figee is muzikaal gezien niet voor een gat te vangen. Op zijn Hammond schakelt hij moeiteloos tussen funk, rock, blues, soul, jazz, klassiek en metal. “Ik maak het mezelf niet gemakkelijk zo. Je zou kunnen zeggen dat ik graag zo min mogelijk commercieel ben haha. Maar ik hou nu eenmaal van veel verschillende stijlen. Het instuderen van het Brandenburgs concert van Bach loopt bij mij naadloos over in Thelonious Monk of blues.” Aan hokjes denken heeft hij een broertje dood. “Waarom zou je je beperken tot een stijl? Funkadelic zong het al: Who says a funk band can't play rock?! Who says a jazz band can't play dance music?”
Ondanks zijn flirt met uiteenlopende genres is Figee ook altijd klassiek blijven spelen. “Ik wilde er wel eens mee naar buiten treden. En dan vind ik het heel gaaf om de crossovers op te zoeken.
De liefde voor het Hammondorgel ontstond toen de zanger van een Haagse funkband, waar Figee piano speelde, hem toeriep: “Die strijkplank van je kun je wel thuislaten! Wij hebben een Hammond.” Dat leek Figee wel wat omdat het instrument hem aan de platen van Pink Floyd deed denken die zijn vader draaide. “Ik ging er achter zitten in de oefenruimte en was meteen verkocht. Ik vond het geluid vanaf het begin heel gaaf. Vanaf toen ben ik er steeds meer mee gaan werken.”
Wat bevalt hem zo aan een Hammondorgel? “Het is toch de koning van de instrumenten. Je haalt er zoveel vette geluiden uit. En hij klinkt heel expressief. Je kunt licht impressionistisch en teder spelen, maar je kunt er ook verschrikkelijk hard op rocken. En dan heeft ie ook nog hele vette bassen. Als je ook met je voet kunt spelen, heb je helemaal geen bassist meer nodig. Dat lukt mij nog niet zo goed, maar gelukkig werk ik met hele goede bassisten.”
Een van de inspiratoren voor de show in het Paard is de Britse hardrockband Deep Purple. “Hun crossover van klassiek en rock in de jaren zestig was revolutionair. Het was de eerste rockband die speelde met een symfonieorkest.”
Nu alleen nog even die zenuwen de baas worden. “Ik zit goed in de voorbereiding hoor en ben gefocust en helder. Maar de druk ligt wel erg hoog. Het moet die dag echt gebeuren. Man, ik ga liever een weekje naar Portugal haha.”
Eerdere publicatie in het AD Haagsche Courant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten